ΚΟΛΠΟ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ Η ΖΩΗ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Μπορεί η Ρωσία να μην αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας, όπως είπε ο πρωθυπουργός, η ελληνορωσική προσέγγιση, όμως είναι πρόβλημα τουλάχιστον για τα νεύρα των δανειστών.

Όσοι από τους εταίρους γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορία της μετα-τσαρικής Ρωσίας, παρακολουθούν με δυσπιστία την επανεκκίνηση των διπλωματικών σχέσεων της με την Ελλάδα. Ξέρουν ότι η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της, δηλώνοντας δια στόματος Λένιν το 1918 ότι δεν αναγνωρίζει τα δάνεια που είχε συνάψει ο Τσάρος.

Ήταν η εποχή που ακόμη και αστοί οικονομολόγοι, όπως ο Βρετανός Κέινς εκτιμούσαν ότι εξαιτίας των χρεών ο καπιταλισμός μετά τη συμφωνία ειρήνης των Βερσαλλιών, βάδιζε ολοταχώς προς την χρεοκοπία. Για το λόγο αυτό, ζητούσε να μην αποπληρωθούν τα χρέη, που μάλιστα είχαν εκτιναχθεί λόγω του Παγκοσμίου Πολέμου.

Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Λένιν ο οποίος μιλώντας στο Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κάλεσε τους συντρόφους του να στείλουν ευχαριστήρια τηλεγραφήματα στους αστούς οικονομολόγους, τους οποίους αποκάλεσε «προπαγανδιστές του μπολσεβικισμού»:

«Ο Κέινς κατέληξε στο συμπέρασμα πως η Ευρώπη και όλος ο κόσμος με την ειρήνη των Βερσαλιών τραβούν στη χρεοκοπία. Ο Κέινς παραιτήθηκε, πέταξε στα μούτρα της κυβέρνησης (σ.σ. της βρετανικής της οποίας ήταν μέλος της αντιπροσωπείας στις Βερσαλίες) το βιβλίο του και είπε: αυτό που κάνετε είναι καθαρή τρέλα (...) Μια αμερικανική αστική πηγή, που την ανάφερε ένας κομμουνιστής, ο σύντροφος Μπράουν, στο βιβλίο του «Ποιος πρέπει να πληρώσει τα πολεμικά χρέη;» (Λειψία, 1920) καθορίζει ως εξής τη σχέση των χρεών και της εθνικής περιουσίας: στις νικήτριες χώρες, την Αγγλία και τη Γαλλία, τα χρέη αποτελούν τα 50% και πλέον όλης της εθνικής περιουσίας. Όσον αφορά την Ιταλία το ποσοστό αυτό αποτελεί τα 60-70%, όσον αφορά τη Ρωσία τα 90%, εμάς , όμως όπως ξέρετε αυτά τα χρέη δεν μας ανησυχούν, γιατί εμείς λιγάκι νωρίτερα από την εμφάνιση του βιβλίου του Κέινς, ακολουθήσαμε τη θαυμάσια συμβουλή του: ακυρώσαμε όλα τα χρέη».

Η Ρωσία όντως δεν πλήρωσε τότε τα χρέη του Τσάρου. Όταν, όμως, το 1987 ο Γκορμπατσόφ προσέφυγε στο ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια στο πλαίσιο της περεστρόικα, το ΔΝΤ έθεσε ένα όρο. Του ζήτησε να αναγνωρίσει προηγουμένως τις υποχρεώσεις της χώρας του έναντι των δανείων που είχε λάβει ο Τσάρος. Ο Σοβιετικός ηγέτης υπάκουσε, αναγνωρίζοντας, έστω τυπικά το χρέος της χώρας του. Προς το σκοπό αυτό κατέβαλε το 3% του χρέους, κάπου 46 εκατ. λίρες συνολικά, και αυτό ήταν όλο.

Τέτοια όνειρα κάνει τώρα και η Ζωή με τον έλεγχο και τη διαγραφή των χρεών που προωθεί. Ίσως τα καταφέρει. Πρέπει, όμως να περάσουν πρώτα 87 χρόνια, ακριβώς, όσα από το 1918 μέχρι σήμερα.

Διαβάστε ακόμα:

Οι τράπεζες το' χουν τύμπανο...