ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Για να ξέρουμε τι λέμε. Άλλο φόρος, άλλο χαράτσι. Φόρος είναι το χρεωστούμενο, που αν θέλεις το πληρώνεις, ενώ χαράτσι αυτό που πλήρωνες μόνο αν δεν είχες βαρεθεί τη ζωή σου.

Ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί εν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του, έγραφε σκαρκαστικά η απόδειξη που έδινε ο εισπράκτορας. Το χαράτσι επιβλήθηκε τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού, αποτελούσε δε, στην ουσία, εξαγορά του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του.

Κάτι ανάλογο πάει να συμβεί και σήμερα με την φορολόγηση όποιου κινείται, όποιου αναπνέει, όποιου ζει. Επί Τουρκοκρατίας κάθε χριστιανός από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του όφειλε να πληρώνει. Σήμερα οι Έλληνες πληρώνουν και μετά θάνατον δια των κληρονόμων τους.

Επί Τουρκοκρατίας όλοι πλήρωναν το χαράτσι, τους φόρους, όμως τους πληρώνουν περίπου οι μισοί. Τότε οι χριστιανοί πλήρωναν ανάλογα με τις δυνατότητες τους, σήμερα ανάλογα με τις ικανότητες του λογιστή τους.

Οι Τούρκοι είχαν διαιρέσει τους Έλληνες σε τρεις εισοδηματικές τάξεις. Η πρώτη τάξη, την οποίαν αποτελούσαν έμποροι και άλλοι εύποροι, πλήρωνε τέσσερα φλουριά κατά κεφαλή, χαράτσι που λεγόταν αλάς. Η δεύτερη τάξη που περιλάμβανε βιομήχανους και τεχνίτες πλήρωνε δύο φλουριά κατ΄άτομο και το χαράτσι τους λεγόταν ιφσάτ. Το χαράτσι τρίτου βαθμού ήταν ένα φλουρί, το εδνά και το κατέβαλαν γεωργοί και φτωχοί.

Όπως γίνεται κατανοητό, ο προϋπολογισμός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ποτέ δεν έπεφτε έξω όσον αφορά τα έσοδα. Τι θα πει υστέρηση εσόδων και μαύρη τρύπα. Ενώ σήμερα...

Διαβάστε ακόμα:

Χαράτσια για να μην πηρώσει ΦΠΑ ο Τσίπρας