Η ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΑΤΕΩΝΑ

Ο κύριος πουλάει νερό της βρύσης ότι είναι μαγικό, θεραπευτικό, ιαματικό. Είναι απατεώνας. Σύμφωνοι. Κι αυτός που αγοράζει το νερό, τι είναι; Απλά το κορόιδο του έργου ή κάτι περισσότερο. Το λέω αλλοιως. Ποιος γεννάει ποιον; Ποιος προκαλεί ποιον, ο ματσαράγκας τον βλάκα ή ο βλάκας, πιθανόν να είναι πονηρός βλάχος, γεννάει τον απατεώνα.

Ο απατεώνας δεν είναι ο τύπος του κλασικού κακοποιού, του γεννημένου φονιά, με εγκληματικό DNA. Με τη δεδομένη σκέψη να κλέψει, να εκβιάσει, να τρομοκρατήσει. Σύμφωνα με την επιστήμη να παρανομήσει, γενικώς. Υπάρχουν λογιών λογιών απατεώνες. Δεν μπαίνει στην ίδια κατηγορία ο κοινός απατεώνας με τον π.χ. πολιτικό απατεώνα.

Βγαίνει στο μπαλκόνι και λέει ''Ψηφίστε με και δεν θα το μετανοιώσετε''. Απατεώνας κι αυτός. Σίγουρα. Το ξέρει καλύτερα απ’ όσους ζητάει να τον ψηφίσουν ότι θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτοί που τον ψηφίζουν τι είναι; Δεν νομίζω πως είναι μόνο κορόιδα. Μήπως το παίζουν ψιλοτζογαδόροι. ''Ας τον δοκιμάσουμε και τον φρέσκο στην πιάτσα, που ξέρεις, ίσως μας βγει...'' σκέφτονται οι πονηροί, κι ας τους λένε θύματα του απατεώνα.

Έστω θύματα, όμως ποτέ δεν τους βγάζεις έξω από το παιχνίδι της απάτης. Εκτός κι αν είσαι απατεώνας κι εσύ. Καταγγέλλεις τον απατεώνα κι όχι τους εξαπατημένους, οι οποίοι αυτοί, κυρίως αυτοί αποτελούν τη μάστιγα της κοινωνίας. Ακριβώς. Τα υποψήφια θύματα της απάτης ενεργοποιούν τον απατεώνα! Ο οποίος και αλεπουδιάρικα να μη σκέφτεται όταν πρωτοβγεί στο σεργιάνι, κάποια στιγμή ανάβει το λαμπάκι του. ''Ρε, εδώ κυκλοφορεί πολύ σκάρτο πράμα, τι κάθομαι σα μαλάκας και δεν ορμάω κι εγώ να τους δώσω αέρα πατέρα χαρτοπόλεμος, αφού το γουστάρουνε. Οι άλλοι που ξηγήθηκαν έτσι είναι πιο ξύπνιοι από μένα;... ''.

Υπάρχει και ο καλλιτέχνης απατεών. Ο ταλαντούχος. Αυτός που πουλάει την Ακρόπολη είναι η περίπτωση απατεώνα. Είναι η σπέσιαλ, η εντελώς ξεχωριστή κατηγορία. Είναι η αποθέωση της πνευματικής υπεροχής του απατεώνα. Μιλάμε πραγματικά, όχι σεναριακά. Μια φορά έχει πουληθεί η Ακρόπολη, και δυο φορές ο Πύργος του Αϋφελ στο Παρίσι.

Εύκολο, πανεύκολο να δουλέψει ο πολιτικός ένα κάρο κόσμο που ψοφάει να πιαστεί κορόιδο. Και δεν χρειάζεται να το σκεφτεί ο απατεώνας πως θα τα καταφέρει. Τα ίδια τα ''θύματα'' του δείχνουν τον τρόπο, αλλά και η πολυμεταχειρισμένη πατέντα που ακολούθησαν οι προηγούμενοι για να ρίξουν στον κουβά τον κόσμο.

Ο καλλιτέχνης απατεών, που λέμε, παίζει στα δύσκολα. Στα πολύ δύσκολα, διότι θα δουλέψει άτομο κάργα ματσωμένο, άρα εξ ορισμού όχι μειωμένης αντιλήψεως. Επειδή, όμως, το υποψήφιο θύμα έχει το αδύνατο σημείο του, το ψώνιο του, αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο ιδιοφυής, ο χομπύστας, ο αρτίστας της απάτης, σίγουρα με πολύ υψηλό ρίσκο.

Θα μιλήσεις για ρεσιτάλ απάτης όταν ο καλλιτέχνης-  που περιφρονεί τον ''συνάδελφο'' του όταν εξαπατά τους φουκαράδες ψηφοφόρους - πουλάει ένα μνημείο της γης, π.χ. τον Πύργο του Αϋφελ ή, τα αρχεία των SS. Δεν είναι το ίδιο με τον φτηνιάρη απατεώνα που χαρτζηλικώνεται όταν κατάφερε να πείσει κάποιον άνεργο ότι θα τον διορίσει στο δημόσιο.