ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΣΟΥΛΑ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Δέκα χρόνια μετά τον πόλεμο το ποδόσφαιρο ήταν το πρώτο κοινωνικό μέγεθος, το οποίο δειλά, και με την επίφαση του αθλητικού γεγονότος, άρχισε να αποσυμπιέζει το φορτισμένο πολιτικά και ιδεολογικά παραμύθι, το δήθεν δίπολο δυτικής και ανατολικής Ευρώπης. Σήμερα μόνο κάποια γραφικά νούμερα θα μιλήσουν για διαφορές στους λαούς, με συνέπεια την ιστορική… αναγκαιότητα, τελικά, να χωριστεί η Ευρώπη στα δυο, κυρίως στρατιωτικά.

Το 1955, λοιπόν, την πρώτη σε επίπεδο κλαμπ πολυεθνική ποδοσφαιρική διοργάνωση την είπαν ''κύπελλο πρωταθλητριών''. Και πράγματι τέτοια ήταν. Στην κλήρωση δικαίωμα συμμετοχής- δημοκρατικά- είχε η κάθε πρωταθλήτρια ομάδα από τις 33 χώρες της δυτικής και της ανατολικής Ευρώπης. Καμιά άλλη. Η Ρεάλ π.χ. αντιμετώπιζε την πρωταθλήτρια Αλβανίας, η πρωταθλήτρια του ανύπαρκτου ποδοσφαιρικά Λουξεμβούργου την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο κολοσσός Μίλαν την ερασιτεχνική εκπρόσωπο της Μάλτας. Τόσο… δημοκρατικά, τόσο αθώα.

Σήμερα το λαμπερό και χλιδάτο champions league αντικατέστησε το ''πρωταθλητριών'' και πολύ σωστά έστειλε περίπατο το... δημοκρατικό του μανδύα. Επειδή το ποδόσφαιρο πλέον είναι μπίζνες, μόνο μπίζνες. Και επειδή λειτουργεί μόνο εμπορικά, με κανόνες ελεύθερης οικονομίας, για να... αποενοχοποιηθεί άρχισε να κελαηδάει ενάντια στη βία, στο ρατσισμό, στην ομοφοβία. Παίζει, δηλαδή, και τον κοινωνικό της ρόλο η βιομηχανία της μπάλας, η οποία σαρώνει και από χρόνο σε χρόνο ανεβάζει εντυπωσιακά τα κέρδη της.

Στο φινάλε ποιο είναι το ζητούμενο; Ασφαλώς να βελτιωθεί η ποιότητα και η εμπορικότητα του ποδοσφαιρικού θεάματος. Όχι να δοθούν… ίσες ευκαιρίες στις πρωταθλήτριες της ανυπόληπτης ποδοσφαιρικά Βουλγαρίας και Ισλανδίας, των Σκοπίων και της Ουαλίας. Με ρωτάς εμένα αν θα κάτσω στην τηλεόραση να παρακολουθήσω παιχνίδι με δυο άγνωστες ομάδες; Και ποιο το νόημα να καλείται η Παρί π.χ. η Μπάγερν να αντιμετωπίσει μια… αντίπαλο, επί της ουσίας, εκτός ποδοσφαιρικού χάρτη;