ΕΝΑ ΛΑΧΕΙΟ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Απλώνεις το χέρι και ποντάρεις πάνω στο τραπέζι. Τι είναι αυτό; Μεγάλο πράμα. Αυτό είναι. Δηλαδή; Είσαι κάποιος, ρε. Το ότι είσαι μέσα στο παιχνίδι, ότι συμμετέχεις, ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα να στοιχηματίσεις, ε, σε φουσκώνει ψυχολογικά.

Ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιεί το βαθύ κράτος μέσα σου, το υποσυνείδητό σου, η συγκεκριμένη τζογαδόρικη διαδικασία, που σε θέλει κόντρα με άλλους, ανεβάζει το ηθικό σου. Είσαι κάποιος.

Πλησιάζουμε μία από τις πιο απόκρυφες αιτίες που στον άνθρωπο γεννιέται η ερωτική σχέση με τον τζόγο.
Έχεις λεφτά στην τσέπη και πας στο σούπερμάρκετ να ψωνίσεις. Δεν σε φτιάχνει αυτό. Αν, όμως, αγοράσεις έστω ένα λαχείο, δεν σου λέω για κάποιο τυχερό παιχνίδι που τη στιγμή του δρώμενου ανεβαίνουν οι ρυθμοί της καρδιάς. Ακόμα και ένα λαχείο, λέω, να αγοράσεις στο δρόμο, στην ταβέρνα, δεν είναι το ίδιο, όπως αν αγοράζεις ένα περιοδικό ή μια σοκολάτα για το παιδί σου.

Παίρνει τη δόση του ο ναρκομανής και τον κατακλύζουν κύματα ντοπαμίνης κι άλλες χημικές ουσίες στον εγκέφαλο. Έτσι και ο τζογαδόρος, όταν παίζει, όταν ποντάρει τα λεφτά του. Τον πιάνει ένα αίσθημα ευφορίας κι ένα ρίγος συγκίνησης. Στο μετέωρο βήμα πάνω στην κόψη της αγωνίας στην απέραντη θάλασσα του απρόβλεπτου, και της ελπίδας. Λίγο το ' χεις κι αυτό; Το παιχνίδι σου χαρίζει το γλυκό και θανατερό στιγμιαίο συναίσθημα της ελπίδας. Που δίνει τη νίκη και την ήττα.

Διαβάστε ακόμα:

«Ναι» στο ρίσκο, αν δεν σε βγάζει από το χάρτη