ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Είναι από εκείνους τους παπάδες που κάνεις κέφι να πιεις μαζύ του μια ρακία. Όχι ξεροσφύρι. Με τους κατάλληλους χριστιανικούς μεζέδες.

Δεν τον μπορώ τον φανατικό. Να μη σου πω ότι ο φανατικός δεν είναι πιστός. Κακώς να τον πεις φανατικός τον πιστό. Πολύ πιστό να πούμε, δηλαδή. Όχι, έχεις να κάνεις με πορωμένο. Με συφιλιτικό.

Τον αρχιμανδρίτη Τιμόθεο Κιλίφη τον γνώρισα όταν πριν από 25 χρόνια περίπου έκανε δική του εκπομπή στο τηλεοπτικό κανάλι 29. Τότε που έσκασε μύτη η ιδιωτική τηλεόραση.

Πέθανε στα 86 του χρόνια αφού στην Ιερά Μονή Πεντέλης έζησε μια ζωή όπως την ήθελε, όπως του ταίριαζε, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα αυτός ο θεόκτιστος άντρακλας. Στην κηδεία του επώνυμοι άνθρωποι της ΑΕΚ. Αυτό το καταλαβαίνω. Ο αρχιμανδρίτης ήταν αεκτζής.

Για το άλλο το συζητάω. Πού του έβαλε κάποιος από το σωματείο παλαίμαχων ποδοσφαιριστών ένα κασκώλ της ΑΕΚ μέσα στο φέρετρο. Αυτή ήταν η επιθυμία του γέροντα; Δεν το ξέρω.

Είσαι στο νεκροταφείο και βλέπεις πάνω από κάποιους τάφους να ανεμίζει η σημαία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Απαγορεύεται το σχόλιο. Έχεις να κάνεις με πεθαμένο. Πολύ περισσότερο αν ήθελε ο ίδιος πριν φύγει από τη ζωή το λάβαρο του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της όποιας ομάδας.

Διάβασα ότι αυτός που “έδωσε” το κιτρινόμαυρο κασκώλ στο νεκρό ρασοφόρο είπε πως θα τον “ζεσταίνει” στον τάφο του, ότι “θα κοιμάται για πάντα με το κασκώλ της ΑΕΚ”. Σουρεαλιστικό, τουλάχιστον. Σίγουρα όχι θεολογικό, ούτε οπαδικό.

Διαβάστε ακόμα:

Είμαι ΠΑΟΚ όχι κηδειόχαρτο