ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΒΥΖΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΤΙΑ

Ο αποδυτηριάκιας θέλει να γράψω «για την Μιμή σε σχέση με τους μπουκ». Δεν έχω την απαιτούμενη οικειότητα με την κυρία για να χρησιμοποιήσω υποκοριστικό, επομένως το όνομα είναι «Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου».

Δεν διάβασα το βιβλίο της, ούτε προτίθεμαι να το διαβάσω. Η ανάγνωση μου περιορίζεται στην Αγία Γραφή, στην εγκυκλοπαίδεια Britannica και στην Sporting Life. Κάπου – κάπου διαβάζω και για τους Σουμέριους, τους Ατζέκους, τον αστερισμό του Ορίωνα και τις μαύρες τρύπες. Τα πολιτικά πράγματα του τόπου δεν με συγκινούν. Το ενδιαφέρον μου για πρωταθλήματα της πλάκας σταματά στη Γ΄ Σκωτίας.

Οι μπουκ θα ενδιαφερόντουσαν επαγγελματικά, δηλαδή σε στοιχήματα περί του αν η κυρία Λιάνη – Παπανδρέου θα πολιτευθεί και αν θα εκλεγεί. Πιστεύω ότι και στις δυο περιπτώσεις θα ήτανε odds on, δηλαδή η κυρία θα «πλήρωνε» λιγότερο από μια μονάδα κέρδος σε κάθε μονάδα μίζας, που σημαίνει πώς οι πιθανότητες της είναι καλές. Η απόδοση του «θα πολιτευθεί» θα ήταν αισθητά μικρότερη από του «Θα εκλεγεί» αλλά πάντα μιλάμε για odds on.

Δεν έχω προσωπική γνώμη για την κυρία Λιάνη – Παπανδρέου, αν και πιστεύω ότι αδικείται. Δεν θα απολογηθώ για την φρασεολογία, γιατί η πρόθεσή μου δεν είναι να προσβάλω κανέναν.

Μιλάμε για μια γυναίκα που, από αεροσυνοδός, έγινε η πρώτη κυρία της χώρας κάτω από μάλλον αντίξοες συνθήκες. Πιστεύω ότι για να τα καταφέρει διαθέτει κάτι περισσότερο από βυζιά και μπούτια. Είτε δεχόμαστε αυτό, είτε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήτανε ένας ξεκουτιάρης, ένα ραμολιμέντο χωρίς αρχές και αίσθημα ευθύνης, που επέτρεψε στον εαυτό του να ξελογιαστεί σαν καυλωμένος έφηβος από μια καιροσκόπο με ωραίο κώλο. Απορρίπτω τη δεύτερη εκδοχή, πιστεύω ότι η κυρία Λιάνη – Παπανδρέου είναι αξιόλογο πρόσωπο.

Το τι έχει λεχθεί και γραφτεί για τη γυναίκα είναι άνευ προηγουμένου. Φώναξε, λένε, στον Ανδρέα Παπανδρέου «Κωλόγερε, θα γίνει ό,τι θέλω εγώ». Αν είχα ένα χιλιάρικο δραχμές για κάθε βρισιά που μου πέταξε η γυναίκα μου, ή για κάθε φορά που βάρεσε το τακουνάκι της στο πάτωμα, θα ήμουνα πολυεκατομμυριούχος.

Όσο για τους δημοσιογράφους που χτυπούσαν τα στήθια τους σαν Ταρζάν για τη «μεγάλη αποκάλυψη», διερωτώνται αν οι ίδιοι μέτρησαν πόσες φορές είχαν ακούσει τα εξ αμάξης από τις δικές τους γυναίκες π.χ. «Μου τη δίνεις, ρε κωλόπαιδο, άντε πήγαινε να σταθείς μπροστά στο φακό γιατί όταν στέκεσαι μπροστά μου θέλω να ξεράσω», ή «Μη μ’ αγγίζεις, μου φέρνεις αηδία, κάτσε μπροστά στο γυαλί και κάντο μόνος σου, δεν ασχολούμαι με μαλάκες απόψε».

-------------------------------------
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ δημοσιεύθηκε το 1996, και το υπογράφει, ποιος άλλος, ο γκουρού του στοιχήματος μέγας Γιώργος Παρασκευάς. Το αναδημοσιεύω λόγω της ημέρας, του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τυχεροί γεννήθηκαν οι αναγνώστες του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Πού αλλού να βρίσκανε τέτοια διαμάντια.

Διαβάστε ακόμα:

Οταν οι πολιτικοί έλυναν τις διαφορές με όπλα