ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ

Χρόνια τώρα μας μιλούσαν για την ευγενή άμιλλα και τα καλά της. Τον υγιή ανταγωνισμό, την επιτυχία. Και δώστου διάβασμα ο άλλος, δώστου διακρίσεις. Ώσπου ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος σφύριξε διάλειμμα.

Βαρύς ο λόγος του σαν πέτρα, Γιατί τυχαίνει ο Αριστείδης Μπαλτάς να είναι και υπουργός Παιδείας. Η αριστεία είναι ρετσινιά, αποφάνθηκε. Μεγάλο το βάρος, γιατί πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς την αριστεία σου. Ενώ αν αποτύχεις στον διαγωνισμό αριστείας, τότε φέρεις ο στίγμα αυτής της αποτυχίας και έχεις ρεφάρει.

Τάδε έφη καθηγητής. Και θα τον θεωρούσα απλώς γραφικό και όχι επικίνδυνα αναχρονιστικό, αν δεν ήταν συστηματικός εραστής του εκπαιδευτικού πρωτογονισμού παλαιότερων δεκαετιών. Το ανακάλυψα σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 6 Απριλίου 2014 στην Αυγή, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσε επιστροφή στην εποχή του μαυροπίνακα και της κιμωλίας.

«Η διδακτική σχέση είναι σχέση ενσώματη, έγραφε. Δεν περιορίζεται σε λόγια, αλλά περιλαμβάνει τον τόνο, την ένταση, το χρώμα και τους κυματισμούς της φωνής, το βλέμμα, το χαμόγελο, την έκφραση του προσώπου, τη χειρονομία, την κίνηση του σώματος ολόκληρου. Η κιμωλία και ο πίνακας είναι οργανική επέκταση των παραπάνω. Ακόμη κι αν -ή επειδή- είναι κακής ποιότητας και λερώνουν. Προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν».

Σοβαρός δεν λέω, μετρημένος, δεν το αμφισβητώ. Σίγουρα, όμως και επικίνδυνος.

Διαβάστε ακόμα:

Οι βαρώνοι του Σύριζα κατά Δραγασάκη