ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΣ... ΤΟΥΑΛΕΤΑ!

Αληθινή ιστορία. Αυτό που θέλω να σου πω βγαίνει από τη συγκεκριμένη ιστορία. Σπουδαία Ελληνίδα δημοσιογράφος επισκέπτεται τον μακαρίτη Κάρολο Κουν στην οικία του για να του πάρει συνέντευξη. Δεν το είχε ξανασυναντήσει αυτό που είδε. Δεν το είχε καν φανταστεί. Ο ιδρυτής του Θεάτρου Κουν ήταν σε χώρους άδειους! Δεν υπήρχε τίποτα, ούτε έπιπλα, ούτε άλλα αντικείμενα, όπως και στο πιο φτωχικό σπίτι.

-Εδώ ζείτε, ρώτησε με απορία η δημοσιογράφος.

«Ναι, αυτό είναι το σπίτι μου... Δικαιολογημένα παραξενεύεστε, αλλά θεωρώ βάρος οτιδήποτε μου είναι αχρείαστο. Έχω μόνον ότι χρησιμοποιώ, αν κρατούσα κάτι άλλο θα ήταν σα να το κουβαλάω...».

Μιλάμε για φιλοσοφία ζωής. Μιλάμε για τη βασιλεία της απλότητας. Μιλάμε για την καταδίκη του περιττού. Κάποτε μ' ένα κομμάτι χαρτιού ίσως σωνόταν μια ζωή. Έγραψες κάτι επάνω, αν όχι με στυλό, με το αίμα σου, για να μεταδώσεις μια επείγουσα πληροφορία. Σήμερα τόνους χαρτί αμεταχείριστο, μισομεταχειρισμένο πέφτει στα σκουπίδια.

Γιατί αυτή η κουβέντα; Γιαπωνέζοι έφτιαξαν μια συσκευή που τη «φοράει» ο χρήστης για να προειδοποιείται δέκα λεπτά ενωρίτερα από τη στιγμή που τα άντερά του είναι έτοιμα να ανακουφιστούν. Όχι, ρε! Να αγοράσω μηχανισμό που θα τοποθετήσω κοντά στο στομάχι μου για να μου «πει» πότε θα πάω για χέσιμο.

Προς τα εκεί πάει η δουλειά. Χάπι για να κοιμάσαι, χάπι για να ξυπνάς.

Διαβάστε ακόμα:

Γιατί κυκλοφορούν ελεύθεροι οι παιδόφιλοι