ΡΕΑΛ ΚΑΙ Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΤΗΣ EYROVISION

Στην Eurovision θριαμβεύει η δημοκρατία, όχι στο ποδόσφαιρο που παραμύθι φούρναρης έχει περάσει η απόλυτη απάτη. Και παίζει κάποιες φορές η προκλητική αναξιοκρατία στο πιο λαϊκό άθλημα. Να κερδίζει ο κατώτερος, να χάνει ο καλύτερος.Το ότι το ποδόσφαιρο είναι πράγματι το δημοφιλέστερο σπορ, θέαμα, παιχνίδι, όπως θες να το πεις, δεν σημαίνει ότι δεν κυριαρχεί το πνεύμα της αριστοκρατίας, της ολιγαρχίας.

Μιλάει ο αποδυτηριάκιας και βαράτε προσοχή. Δεν μπορεί καμία ομάδα να πάρει το τσάμπιονς ληγκ της Ευρώπης αν δεν είναι η Ρεάλ και η Μπαρτσελώνα, η Μίλαν και η Γιουβέντους, η Μπάγερν και η Τσέλσυ, η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ και η Παρί Σαιν Ζερμαίν. Κάποιο, δηλαδή, πολύ δυνατό brandname της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας με επενδύσεις δις. Κάποιο μπλού τσίπ που παίζει στην Wall Street της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Αντίθετα, στην Eurovision θα βγάλει γλώσσα, θα πρωτεύσει ακόμα και η Μάλτα, η Ισλανδία, το Αζερμπαϊτζαν, η Αρμενία, αυτά τα λιμά. Δεν είναι έκπληξη ακόμα να ανέβει στο βάθρο η Μολδαβία και το Καζακστάν, μάλιστα μ’ ένα σαχλοτραγουδάκι ποπ, χιπ χοπ, πουστορόκ, δηλαδή κάτι εντελώς ξένο με την μουσική παράδοση της χώρας τους. Γιατί το έργο παίζεται... δημοκρατικά. Ψηφίζει ο κάθε φούφουτος με την υπερηφάνεια του χάλια, ότι βγάζει νικητές. Ότι σε κάποιο βαθμό αυτός ο χάλιας αποφασίζει.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΠΡΙΓΚΗΠΙΚΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΝΤΑΙΑΝΑΣ