ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΟΥΧΟ, ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ...

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του έτους. Όχι, κύριε. Δεν μας τα λες καλά. Αύριο είναι η πρώτη ημέρα του νέου έτους. Όχι, κυρία μου, δεν μας τα λες καλά.

Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά..., λέει το τραγούδι. Μαλακία λέει το τραγούδι, όπως μαλακίες λένε τα περισσότερα τραγούδια. Γιατί να γιορτάσουν τα παιδιά που πάλιωσε, λέει, το προηγούμενο έτος; Να βιαστούν να μεγαλώσουν, δηλαδή. Να χαρούν, να τραγουδήσουν κάτι το οποίο προκύπτει χωρίς τη δική τους θέληση. Αν, βεβαίως, δεχθούμε ότι ο χρόνος παλιώνει, μεγαλώνει κι αυτός όπως ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι το παρελθόν του. Όχι το σήμερα και το αύριο. Το ποιος είναι ο καθένας το μαρτυράει το χθες του, το τι έχει κάνει. Και οι μνήμες δεν παλιώνουν, όσο είναι ζωντανές τόσο καρποφορούν τη σκέψη του και τον κάνουν καλύτερο.

Να το ξαναπούμε λόγω της... ημέρας. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπήρξε ποτέ. Άχρονος είναι ο χρόνος. Λάθος να τον πεις αιώνιο και παντοτινό τον χρόνο. Ανύπαρκτος είναι. Μόνο για λόγους πρακτικούς ο άνθρωπος ξεκίνησε να μετράει το ''χρόνο'', σε ώρες, ημέρες, μήνες, έτη, αιώνες, χιλιετίες. Και γι' αυτό απομακρύνθηκε από τη φιλοσοφία της ύπαρξης του.

Ο θάνατος υπάρχει γιατί τον συνδέουν με το χρόνο, μια ακόμα ''ανακάλυψη'' του δίποδου. Η αθανασία δεν γνωρίζει τι είναι, τι σημαίνει χρόνος.

Διαβάστε ακόμα:

''ΑΞΙΟΣ!'', ''ΑΞΙΟΣ!'' ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ