ΚΤΗΝΗ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΚΤΗΝΗ ΒΓΑΙΝΟΥΝ

Ο χριστιανός του Διαόλου φυλάει με μεγάλη ακρίβεια τα τυπικά της λατρείας του. Κάθε Κυριακή να μην του λείψει η λειτουργία στην εκκλησία. Κάποιοι χριστιανοί δοσμένοι στον Διάολο πάνε και το Σαββάτο στην εκκλησία. Ο χριστιανός του Διαόλου εκτελεί με όλο το σέβας όλα τα θρησκευτικά έθιμα. Ακόμα, ο χριστιανός του διαβόλου αισθάνεται ανατριχίλα για τον άθεο, δηλαδή για κείνονε που δεν γιομίζει την κοιλιά του και δεν είναι φιλακόλουθος.

Όλα ταύτα όμως δεν εμποδίζουνε τον χριστιανό του διαόλου να αδικάει από την μια άκρη του χρόνου έως την άλλη. Ο χριστιανός του Διαόλου εργάζεται την αδικία με όλους τους τρόπους όπου η κοινωνική του θέση του συγχωράει. Όταν πρόκειται να ευχαριστήσει τη φιλοδοξία του, τη φιλαργυρία του, την ασέλγεια του, τα εγκλήματα δεν είναι για δαύτονε παρά σαν τόσα παιχνίδια, τόσες εξυπνάδες. Κι οι άλλοι χριστιανοί του Διαόλου θαυμάζουνε και ζηλεύουνε την επιδεξιότητα του.

Ο χριστιανός του Διαόλου δεν αισθάνεται κανέναν έλεγχο συνείδησης για μια τέτοια θρησκεία, για μια τέτοια διαγωγή, επειδή ο χριστιανός του Διαόλου τα έχει βρει με τη συνείδηση του και λέει: ''Εγώ θέλω να αδικάω, μου ταιριάζει η αδικία. Εσύ συνείδηση να πετρώσεις, μην κινείσαι καθόλου. Εγώ δε, αναλαμβάνω την έγνοια μου επάνω μου να ξεμολιογιέμαι και έτσι ελευθερωμένος από τις αμαρτίες να παραμένω καλός χριστιανός, η εκκλησία δεν μου λείπει ποτέ''.

Έτσι ο χριστιανός του Διαόλου πεθαίνει με την ελπίδα της αιωνίου μακαριότητας επειδή εργάζεται την αδικίαν εν καλή πίστει ως μια τέχνη, ως ένα εργόχειρο. Ο σημερινός ειδωλολάτρης ισχυρίζεται πως είναι χριστιανός και φανατίζεται για τα ειδωλολατρικά έθιμα του νομίζοντας ότι φανατίζεται για του Χριστού τη θρησκεία. Η απάτη προέρχεται επειδή οι χριστιανοί σήμερα μεταχειρίζονται τη θρησκεία ως έθιμο, όχι ως θρησκεία. Μια θρησκεία που δεν κάνει καλύτερους τους ανθρώπους είναι κλήμα που δεν κάνει καρπό. Ένα κλήμα που δεν κάνει καρπό είναι αχρείαστο. Μία θρησκεία που δεν κάνει καλύτερους τους ανθρώπους είναι ανώφελη. Οι σημερινοί χριστιανοί κτήνη μπαίνουν στην εκκλησία και κτήνη βγαίνουν. Η λειτουργία δεν τους ημερώνει τα ήθη. Η εξομολόγηση δεν τους εμπνέει μετάνοια. Τα μυστήρια γι’ αυτούς δεν έχουν νόημα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ- δοσμένο στη σημερινή γραφή- είναι του αφορισμένου από την εκκλησία επτανήσιου σατιρικού συγγραφέα Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901), χριστιανού με συνείδηση της ουσίας της θρησκείας του Χριστού.

Διαβάστε ακόμα:

ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ, ΜΠΑΡ, ΓΗΠΕΔΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΣ... ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ