ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΒΟΥΤΑΝΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Από πιτσιρικάς το είχα απορία και ποτέ μέχρι σήμερα δεν βρήκα την απάντηση. Την αιτιολογία του φαινομένου. Γιατί οι γυναίκες αγαπούν τα θαλάσσια μπάνια περισσότερο από τους άνδρες. Κάποιος λόγος υπάρχει. Το διαπιστώνει κανείς κυρίως όταν αρχίζει να χάνεται το καλοκαίρι. Τότε αν κάνεις μια βόλτα στις παραλίες μετράς έναν, άντε δυο άνδρες στις δέκα γυναίκες.

Χειμώνας, οι πλαζ κατεβάζουν ρολά, οι ακτές ησυχάζουν από την πολυκοσμία, δέχονται μονάχα την επίσκεψη, σχεδόν καθημερινή των χειμερινών κολυμβητών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι γένους θηλυκού. Κυρίες κάποιας ηλικίας, νοικοκυρές, όχι τίποτα ψιλοεπώνυμες που αναζητούν το φακό των παπαράτσι.

Εξήγηση του φαινομένου ποια είναι; Μου έπεσε στα χέρια βιβλίο του σπουδαίου Παύλου Νιρβάνα (1866-1937), μια συλλογή από χρονογραφήματα του σε ημερήσιες εφημερίδες. Παρένθεση. Χάνει όποιος δεν διαβάζει ελληνική λογοτεχνία. Με τα ευκολοχώνευτα, ακόμα κι αυτά που είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα, έργα έρχεται σε επαφή με τη θεία γλώσσα, την ελληνική, ποια άλλη, και τους γίγαντες συγγραφείς του 19 και του 20 αιώνα. Τους διαβάζεις και συνδέεις την ύπαρξη σου με τις καταβολές σου. Με τις κοντινές σου ρίζες στο πρόσφατο παρελθόν.

Γράφει, λοιπόν, κάπου, κάποτε ο Νιρβάνας:

Το κύμα, φίλε μου, φιλεί, αγκαλιάζει, γαργαλίζει. Το κύμα έχει χείλη και χέρια. Το κύμα γνωρίζει τους εξηντατρείς τρόπους του έρωτος, και άλλους τόσους ακόμη. Εμείς (οι άνδρες, εννοεί) είμεθα ηλίθιοι εμπρός του.

Το κύμα! Αν το αγαπούν οι γυναίκες το κύμα, βεβαιώσου ότι δεν το αγαπούν χωρίς λόγο. Δεν βλέπεις, λοιπόν, πως τρέχουν να παραδοθούν εις τον έρωτα τους; Η ακτή εγέμισεν από γέλια και φλοίσβους αμοιβαίων γαργαλισμών.