ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΑΣΗ, ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ...

Κάποτε η γη ήταν χωρίς ανθρώπους. Τι ωραία! Κανένα πρόβλημα όταν για εκατομμύρια χρόνια, για δισεκατομμύρια για να είμαστε ακριβείς, το δίποδο συμπεριφερόταν σα ζώο. Δεν ενοχλούσε, δηλαδή, το περιβάλλον. Με τη ζωή του δεν παρενέβαινε στη φύση, όπως δεν παρεμβαίνουν τα ζώα, τα τετράποδα, τα ερπετά, τα πετούμενα, τα ψάρια.

Περισσότερο από το 70% του κόσμου στην Ευρώπη ζει σε πόλεις. Πόλη σημαίνει επίθεση στη φύση. Κωλομπαρέματα είναι τα πάρκα, οι κήποι, η προστασία του πράσινου. Πόλη, δηλαδή ανθρώπινες κατοικίες και εργοστάσια και αεροδρόμια, γήπεδα, πανεπιστήμια, νοσοκομεία κλπ κλπ έτσι κι αλλοιώς τρώνε παρθένα γη. Την περιορίζουν. Και δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Απεναντίας το κακό μεγαλώνει.

Όταν μιλάμε για κατασκευές για ανθρώπινες χρήσεις δεν εννοούμε σπίτια και ναούς πρωτόγονων φυλών από λάσπη και χόρτα. Τα οικοδομικά υλικά με τα οποία φτιάχνονται οικίες και δημόσια κτήρια σε πόλεις και σε προάστια σήμερα είναι τέτοια που δεν αφήνουν από πάνω τους τη ζέστη. Συγκρατούν τη θερμότητα.

 Ό,τι ζεσταίνεται, σκάει. Εδώ και κάποια χρόνια ο πλανητάκος μας, η γη μας βράζει. Το καπάκι στην κατσαρόλα δεν θα αντέξει έτσι όπως πάει η δουλειά. Θα μας ανατινάξει. Τόσες πολλές φωτιές στον ωραιότερο πλανήτη του γαλαξία δεν έχουν ματαγίνει.

ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ... ΚΟΥΝΙΟΜΑΣΤΕ!