ΟΙ ΒΟΕΒΟΔΕΣ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ ΣΚΕΤΑ ΚΟΡΟΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
06/09/2022
•
γράφει ο Φωστήρας
Έλεγα λοιπόν, ότι στην Κύπρο επί τη αναλήψει της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέρος του 2012, είχαν καταπλεύσει στο νησί και συμμετείχαν στον εορτασμό κάτι γυναικάρες, κάτι σημαιοστολισμένα «θωρηκτά» ρωσικής κυρίως παραγωγής, αλλά και ουκρανικά και μπελαρούσικα και τσέχικα (ιδιαίτερα εύφορα τα χώματα εκεί – καρφί φυτεύεις, γυναίκα φυτρώνει) και για τους μερακλήδες κάτι μελαμψά και μιγάδικα εποχούμενα απροσδιόριστης χώρας προέλευσης, που μπροστά τους τα βρετανικά καταδρομικά, που ναυλοχούσαν στον παρακείμενο ναύσταθμο της Λεμεσού, έμοιαζαν με ψαρόβαρκες. (Παρένθεση: μην ακούω σαχλαμάρες του τύπου ότι υπάρχει διχοτόμηση στο νησί. ΤΡΙ-χοτόμηση υπάρχει. Η βρετανική βάση είναι sovereign soil της Αυτού Μεγαλειότητος και τα κουκιά μπαγλάν).
Μιλάμε τώρα για κανονικές συστοιχίες πυραύλων που λιάζονταν στις πισίνες των ξενοδοχείων με τις πλώρες τους, τις πριμάτσες τους και τα κανόνια τους οπλισμένα και σουλατσάρανε στην παραλιακή με τους φοίνικες σαν την «φρεγάτα» του Χατζηχρήστου στην ταινία «Λαός και Κολωνάκι».
Έχω μείνει στο σημείο που θαυμάζω τα έργα του Μεγαλοδύναμου στο μπαρ της πισίνας του ξενοδοχείου που είχα καταλύσει. Πραγματικά μνημεία της Φύσης. Κοπανάω για την ζέστη και την ταχυπαλμία την πρώτη margarita (με Jose Cuervo εννοείται και με μία μεζούρα Cointreau) και έξοχα θρυμματισμένο πάγο, κοπανάω και δεύτερη και στην τρίτη ρωτάω τον μπάρμαν (εξυπηρετικό παιδί και βαθύς γνώστης περί τα τοιαύτα) τι παίζει με τιμές μίσθωσης και τα περαιτέρω.
Και μένω ΚΑΓΚΕΛΟ. Μιλάμε για εποχές 2012, δύο χρόνια μετά την πτώχευση στην Ελλάδα και το τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών στην Κύπρο, (ΜΕ ΟΛΕΣ τις λοιπές χρεώσεις και κρατήσεις), ΉΤΑΝ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ - ναι, ναι ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ - από αυτά που εκδίδονταν στην Μύκονο (χώρια τα ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ «δωράκια») για τα ελληνικής εσοδείας φρούτα τις αδαμάντινες εποχές. Τότε που στο νησί κυκλοφορούσαν κάτι τύποι - όλοι μπατίρηδες σήμερα - που μετά το πρωινό καφέ άναβαν χειροποίητο Cohiba νο 2, από τα άγια χώματα στη Βινιάλες, τυλιγμένο με μέλι, 150 ευρώ το κομμάτι και μετά από τρεις τζούρες το έσβηναν.
Εν τω μεταξύ και λοβοτομημένος να ήσουν έβλεπες τη διαφορά. Με λιγότερα χρήματα νοίκιαζες για test drive μία Bugatti στην Λεμεσό απ’ ότι ένα κορεάτικο sedan στη Μύκονο. Δεν ήταν όμως μόνο θέμα τιμής. Υπήρχε και κάτι άλλο: Ήταν που δεν διέκρινα ίχνος από το γνωστό τουπέ και ύφος των δικών μας τετράτροχων. Αλλά μόνο θελκτικότητα, σαγήνη και θέρμη στα εισαγόμενα.
Και ο μπάρμαν συνεχίζει με ρελάνς: «Δεν μου λέτε κύριε, βλέπετε καμιά ελληνίδα ανάμεσα τους; Ούτε μία δεν υπάρχει. Δεν αναρωτηθήκατε γιατί;».
Αποσβολωμένος περιμένω την απάντηση στο ρητορικό τούτο ερώτημα: «Εμφανίστηκαν κάποια στιγμή μερικές και τις πήρανε με τα τσουβάλια. Χωρίς ναύλα γυρίσανε στην Αθήνα». «Έπειτα είναι και το άλλο», μου λέει. «Ποιο άλλο;», τον ρωτάω. «Ήταν όλες τους ξινές». Μάλιστα κύριε, ΞΙΝΕΣ τις είπε.
Κι έγινε η Αποκάλυψη. Κι όλα τα ερωτήματα απαντήθηκαν. Έμενε όμως κι ένα ακόμα. «Και καλά, τη Μύκονο πως πιάνανε τέτοιες τιμές;» ρωτάω. Χαμογελάει με κατανόηση και με μία υποψία ειρωνείας μου απαντάει ο Δάσκαλος: «Κύριε, εδώ οι πελάτες δεν είναι κορόιδα»!
Τι είπε ο άνθρωπος! Στην Μύκονο, τους δικούς μας βοεβόδες, τους είπε ΚΟΡΟΙΔΑ! Όχι ρε φίλε.
Είδα το Φως το Αληθινό εκείνες τις τρεις ημέρες στην Λεμεσό. Γνώρισα την Πεμπτουσία της Ζωής.
Διαβαστε ακομα: