ΕΙΜΑΙ 90, Σ' ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΕΘΑΙΝΩ, ΣΤΑ ΔΙΝΩ ΟΛΑ!

«Φέρτε μου αυτό το κορίτσι να το απολαύσω! Πληρώστε την όσο, όσο, όσα κι αν ζητήσει τα αξίζει. Θέλω να την π...δαω για μια εβδομάδα. Για επτά ημέρες και επτά νύχτες και επτά απογεύματα μόνο για πάρτη μου…». Η ιστορία είναι αληθινή, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, άλλωστε το σκάνδαλο δεν πολυέπαιξε στα παγκόσμια ΜΜΕ. Κροίσος αυτός, μόνον 65 χρονών, παντρεμένος, με μεγάλα παιδιά, όμως την έβρισκε στο έτσι. Στο ποιο έτσι; Μπάνιζε ένα μανουλομάνουλο στην τηλεόραση, στα καλλιστεία για τον τίτλο της Μις Υφήλιος και επιτόπου έδινε την εντολή στον ειδικό επί του αντικειμένου παρατρεχάνενο του.

Βεβαίως «ειδικός συνεργάτης» ο κύριος παρατρεχάμενος. Με ειδικά προσόντα. Δεν είναι δυνατόν αυτή τη δουλειά να την αναλάβει ένας τυχαίος. Ειδική αποστολή αυτή είναι αυτή. Αξιόπιστα και ξεκάθαρα να πλησιάσει την άβγαλτη ηθοποιό, την 19χρονη υποψήφια μις, παρθένα παρακαλώ, με αγγελική ομορφιά, με μια αγνότητα στο πρόσωπο για να της ξηγηθεί σχετικώς. Το και το, κι αυτός είναι το αφεντικό του. Σ αυτές τις μπίζνες η δουλειά γίνεται ψυχρά, ωμά, κανένα σαχλονεραϊδογλυκόλογο.

Δέχεσαι την πρόταση, κυρά μου; Αν δέχεσαι, τότε να σου σπεκάρω τα καθέκαστα. Ο κύριος πληρώνει τόσα, τα παίρνεις προκαταβολικά, επιβεβαιώνεις πρώτα την κατάθεση στο όνομά σου στην τράπεζα της αρεσκείας σου και για μια εβδομάδα θα είσαι προς γενική χρήση και στην απόλυτη διάθεση του αφεντικού μου. Δεν δέχεσαι; Κανένα πρόβλημα. Εσύ αποφασίζεις.

Το πράμα στράβωσε. Και φταίει το λαμόγιο του 65χρονου διότι ο μαλάκας, ο ανίκανος, δεν το είχε στήσει σωστά το έργο. Δεν είχε κάνει τη σωστή ξήγα στο κορίτσι, αυτός νόμιζε ότι το ντηλ ήταν ο.κ και στον μπος είπε ''Όλα είναι εντάξει, ρύθμισα το ζήτημα, η κυρία καταφθάνει στον πύργο σας στη Σκωτία, μεθαύριο Παρασκευή''. Και λέω μπερδεύτηκε το πράμα διότι η 19χρονη Μις Υφήλιος, σ’ αυτή την παλιά ιστορία, και δεν είναι μόνον παλιά, και θα εξηγήσω γιατί, βγήκε φόρα παρτίδα και είπε δημόσια ότι ''Με παραπλάνησαν, άλλα μου είπαν, για άλλα πράγματα δέχθηκα τη φιλοξενία αυτού του κτήνους που προσπάθησε να με βιάσει... '', αρκετά άλλα μπλά μπλά και τρα λα λα.

Λέω ότι δεν είναι παλιά αυτή η συγκεκριμένη αληθινή ιστορία διότι είναι τόσο, μα τόσο συνηθισμένη. Ο άλλος έχει λεφτά, ατέλειωτα λεφτά, δεν ξέρει τι έχει, και του γυαλίζει το μάτι μια κορμάρα. Τι κάνει; Να πει ''Δεν την είδα την κυρία''; Ειδικά αν είναι κάποιος που ξεκίνησε από μπατήρης, όχι από τζάκι, κι έγινε μεγιστάνας, αυτός κι αν θέλει να γίνει πραγματικότητα και στη στιγμή κάθε επιθυμία του. Δεν παίζεται όποιος έκανε λεφτά από το τίποτα. Τον πηδάω τον κόσμο, σου λέει. Εγώ είμαι, ό,τι θέλω κάνω, είμαι γαμιάς, και δεν εννοεί μόνον στο σεξ.

Ούτε ένας, λοιπόν, ούτε δυο, ούτε δυο χιλιάδες γαμιάδες του πλανήτη, γαμιάδες του χρήματος, είναι αυτοί που βλέπουνε έναν τραγουδιστή ή μια ηθοποιό, ένα αρσενικό φωτομοντέλο, μια Σταρ Ελλάς, Μις Ουκρανία και θέλουν το πρόσωπο κατ΄ ευθείαν στο κρεβάτι τους. Και όποιος, και όποια γουστάρει. Χωρίς μαλακίες. Χωρίς υποσχέσεις, κοριτσάκι μου, αγοράκι μου, θα σε βοηθήσω στην καριέρα σου, θα είμαι στο πλευρό σου για κάθε σου πρόβλημα. Τι είναι αυτά; Σε πληρώνω για να σε πάρω. Ξεκάθαρα πράγματα.

Κι έρχομαι στην μακαρίτισσα Αν Νικόλ Σμιθ (φώτο). Στο story που κάθε τόσο έσκαγε στον αέρα ένα επεισόδιο, η χαρά όχι μόνο για τα κουτσομπολίστικα μεσα. Φοβερά πράγματα. Ούτε στα έργα δεν γίνονται αυτά. Κι όμως, είναι μια ακόμα πραγματική και τόσο ζωντανή ιστορία και επιτόπου σκέπτεσαι πως προσφέρεται για ταινία στον κινηματογράφο. Κι αν γίνει ταινία, που θα γίνει οπωσδήποτε, που δεν γλυτώνει να μην γίνει, τότε θα πεις «Έλα μωρέ, αυτά γίνονται μόνον στο σινεμά…».

Είπαμε. Η ιστορία είναι πασίγνωστη. Έσπαγε ταμεία στην Αμερική εδώ και 12 χρόνια. Διότι πρωταγωνιστής της είναι ένα πολύ βαρβάτο όνομα. Τζώρτζ Χάουαρντ Μάρσαλ ΙΙ. Και μόνον από το όνομα καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με επιβλητική φυσιογνωμία. Μάρσαλ ο Δεύτερος, όχι Μάρσαλ ο τζούνιορ, ο τζίμης, το τζιμάνι κι άλλες τέτοιες παπαρδέλες. Μιλάμε για τον Νο1 γαμάω των πετρελαίων του Τέξας, έναν άνθρωπο που τον κόσμο όλο τον έβλεπε σαν ένα ταψί μπακλαβά, μάλιστα χαραγμένο σε κομμάτια, κι αυτός να αρπάει όποιο κομμάτι θέλει, γωνιακό, από το κέντρο, το μέσα αριστερά, ό,τι θέλει.

Με δυο γάμους πίσω του ο Τζωρτζ Χάουαρντ Μάρσαλ ο Β΄ όταν είδε την γυναικάρα, την 25χρονη Αν Νικόλ Σμίθ, δεν το πολυσκέφτηκε: «Αυτή θέλω! Ας μη μου σηκώνεται ούτε με βιάγκρα, την θέλω να την βλέπω και να την πιάνω…». Και πήγε ο ίδιος ο 89χρονος και της ξηγήθηκε στα ίσα: «Παντρέψου με και ό,τι ευχαριστεί την ψυχούλα σου θα στο δώσω, ό,τι θέλεις τώρα αμέσως σου υπογράφω χαρτιά, αρκεί να γίνεις γυναίκα μου…».

Είπαμε. Η ιστορία είναι αληθινή. Και μέχρι πρότινος σε εξέλιξη. Άλλο αν ο γέρος πέθανε. Εδώ λέμε τώρα πώς ξεκίνησε το έργο. Στο Χιούστον του Τέξας, λοιπόν, σ’ ένα και πολύ πριβέ κλαμπ για σούπερ σπέσιαλ άνδρες, μόνον για άνδρες, μόνον για την ξεχωριστή φυλή των χοντροοικονομημένων, έκανε το νούμερο της η Αν Νικόλ Σμίθ. Κάτι μεταξύ Ανίτας Εγκμπεργκ και Σοφίας Λώρεν. Γυναικάρα, βυζάρες, λαχταριστό κορμί, χυμώδες, όχι τίποτα αποστεωμένη, σκελετωμένη γκόμενα με γραμμές μπιμπελό και κοκαλιάρας μανεκέν. Ένα ηφαίστειο ήταν το κορίτσι, το βλέπει και αποκλείεται να μην το φαντασιώνεται ο κάθε αρσενικός.

Το 1992 η Νικόλ είχε αναδειχθεί το κορίτσι της χρονιάς από το περιοδικό Playboy κι αυτή η ''διάκριση'' σχεδόν την υποχρέωνε να επιλέξει το τι θα κάνει ως αυριανό πουτανάκι. Μοντέλο, ψευτοηθοποιός, χορεύτρια; Τελικά, λόγω σωματικών προσόντων η Νικόλ το ‘ριξε στο στρηπτήζ και εκεί, στο καμπαρέ του Χιούστον, την τράκαρε όταν χόρευε ξεβράκωτη ο Μάρσαλ ο Σέκοντ.

 

Άλλο η φαντασία, εγκεφαλική διεργασία είναι κι αυτό, όπως η καύλα, ο πόθος, όμως στο 90 ο διαιτητής σφυρίζει την λήξη. Στα 90 σου χρόνια, όσο κι αν γουστάρεις, το αίμα δεν βράζει. Κι αν δεν βράζει, δεν κοχλάζει το αίμα μέσα σου, δεν ακούνε τα κύτταρα σου, τα νευρικά κύτταρα στο καυλί. Δεν γίνεται διαφορετικά, θέλει να ποτιστεί με αίμα το εργαλείο για να κάνει την επανάσταση του, να σκοράρει με μια κυρία.

 

Τι να λέμε τώρα. Τα δίνει όλα στην έρευνα η επιστήμη για να ανακαλύψει το μυστικό, όχι τόσο για να θεραπεύσει το πρόβλημα, αλλά να το λύσει προληπτικά, που ταλαιπωρεί εκατομμύρια άνδρες μετά τα 40 τους χρόνια. Αυτό που λέγεται στυτική δυσλειτουργία. Για λόγους ψυχολογικούς και ψυχοπλακωτικούς σε κάποιους δεν τους σηκώνεται, και οι άνθρωποι πέφτουν στην κατάθλιψη, στη μελαγχολία.

Γίνεσαι 50, γίνεσαι 60, γίνεσαι 70 και το νοιώθεις ότι έχεις μια μειωμένη απόδοση όσο περνάνε τα χρόνια, οι πενταετίες. Φυσικό. Επόμενο. Και πάει ο άλλος στα 90 του να τη βρει με 300 μηνών γκομενάρα. Γίνεται; Ποιες τρακόσες, ούτε τριάντα, ούτε μια φορά δεν θα του σηκωθεί, ακόμα κι αν του κάνει την πιο αριστοτεχνική, την πιο καλλιτεχνική πίπα, ακόμα κι αν τον ανάψει με το πιο ερεθιστικό στρηπτήζ.

Τι να λέμε τώρα. Άλλο επιθυμία, άλλο ορμή. Στις ορμόνες δεν υπάρχουν μαγικά για να νοιώσεις σεξουαλική ικανοποίηση. Μόνο με τα μάτια, με ό,τι βλέπεις στην κυρία δεν ενεργοποιούνται τα ηλεκτρόδια σου, τα ηλεκτρικά ερεθίσματα του εγκεφάλου για να σκληρύνει η μαλαπέρδα. Την πήρε την 25χρονη ο πριν τον τάφο για να την βρει ο ίδιος, όχι εκείνη. Η 25χρονη και χωρίς γκόμενο, μ’ έναν δονητή την κάνει και μόνη της τη δουλειά. Μήπως ζητήσει από τον μίστερ τάφο να δουλέψει αυτός τον δονητή στο πράμα της.

Το ‘ξερε ο άνθρωπος ότι θα πεθάνει. Έφθασα στα 89, σκέφτηκε ο Μάρσαλ, δεν είμαι μαλάκας να μην καταλαβαίνω ότι λίγα είναι τα ψωμιά μου. Γιατί να τα πάρει όλα ο γιος μου κι εγώ να μη χαρώ, όσο καιρό μου μένει, μια τρακοσάρα, μια 300 μηνών. Ας μην μπορώ να πηδήξω, ας μη μπορώ να φθάσω σε οργασμό, εγώ δεν θέλω να φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να ικανοποιήσω το απωθημένο μου. Αυτό ήταν πάντα το απωθημένο μου. Να ‘χω δικιά μου, δίπλα μου, μια σούπερ σέξυ πανγυναίκα. Και θα το κάνω πραγματικότητα το απωθημένο μου χωρίς να παραγνωρίζω ότι η κυρία λέει το «Ναι» για τα λεφτά μου. Τι είμαι; Νούμερο, να παραμυθιαστώ ότι με παντρεύεται γιατί μ’…αγάπησε. Εδώ δεν μ’ αγάπησαν πραγματικά οι δυο προηγούμενες νόμιμες γυναίκες μου, ούτε ο γιος μου μ’ αγαπάει. Άντε γαμηθείτε όλοι, λοιπόν. Δικά μου είναι τα πετρέλαια, εγώ τα έφτιαξα, δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν, αν θέλω να κάνω φιλανθρωπίες σε ορφανά, αν αγοράσω μια μουνάρα φεράρι κι ας μην μπορώ να την οδηγήσω. Μου αρκεί να την βλέπω και να την γδύνω όχι μόνο με τα μάτια, αλλά και με τις χερούκλες μου.

Το επόμενο επεισόδιο της ιστορίας. Πεθαίνει ο μπάρμπας, ό,τι το καλύτερο για το «λαγουδάκι» του Playboy. Μιλάμε για δις. Για ατέλειωτα πακέτα που κληρονόμησε από τον σύζυγο. Μπαίνουμε σ’ άλλο κεφάλαιο της ιστορίας. Πάει στα δικαστήρια ο γιος του γεροντογαμιά και λέει ότι η κυρία είναι καριόλα, ότι όσο ζούσε ο πατέρας μου της αγόρασε δυο σπίτια, της έγραψε τούτο και το άλλο, την καταχρύσωσε με πανάκριβα δώρα, εντάξει, φτάνει, μέχρι εδώ, όχι να θέλει να μας πάρει κι άλλα ως χήρα του πατέρα μου. Όλα όσα δικαιούνται η κυρία τα έχει πάρει όσο ήταν ζωντανός ο πατέρας μου.

 

Πας σε δίκη, ακόμα κι αν έχεις δίκιο, σημαίνει ότι πας στον πόλεμο. Ή, κερδίζεις ή σου βγάλουν και την κυλότα. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Νόμος γραμμένος και άγραφος σ’ όλα τα σοβαρά στρηπτητζάδικα της γης. Απαγορεύεται ο πελάτης να απλώσει χέρι στην χορεύτρια. Ούτε καν να την αγγίξει. Και σου ‘ρχεται τώρα η Νικόλ και λέει στον γιο του μακαρίτη; ''Ούτε το σλιπάκι θα μου πάρεις, εγώ θα σε ξεμουνιάσω, πουστόπαιδο''. Μόνη της; Η ερώτηση που λέγαμε.

 

Στον πόλεμο πας με στρατό. Με δική σου ομάδα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Θες δίπλα σου, από πίσω σου, μεγαλοδικηγόρους, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλομαφιόζους, μεγαλοδημοσιογράφους. Όλοι αυτοί είναι απαραίτητοι. Σούπερ απαραίτητοι. Ο καθένας στον τομέα του. Κι ο αντίπαλος βλέποντας ότι η κυρία αρματώνεται, τι κάνει;

Πόσο κοστίζει μια δολοφονία, ρε; Άλλη ερώτηση αυτή. Η κυρία στρηπτηζού ζητάει 150 τρις δραχμές. Είσαι ο γιος. Τι μου ζητάει; Μου τα έχει πάρει κιόλας με άλλη δικαστική απόφαση. Φοβερά πράγματα. Και απαιτεί κι άλλα, εκτός απ’ αυτά τα 150 τρις δρχ. που η σκρόφα έχει ήδη κερδίσει δικαστικά. Τι κάνεις; Το πιο απλό, το πρώτο που σκέπτεσαι είναι να την φυτέψεις. Όσο κι αν κοστίζει η δολοφονία της είναι τζάμπα μπροστά σ’ αυτά που θέλει να σου πάρει.

 

Ερώτηση. Πώς ξεμπερδεύει η κυρία με το κυριλέ σκυλολόι που στήνεται σε ζώνες αμύνης μπροστά της; Δεν είναι όλα θέμα συμφωνιών. Ούτε θα βασιστεί στη μπέσα των εγκληματιών η κυρία και μετά τη νίκη στα δικαστήρια, αφού κερδίσει την παρτίδα, να περιμένει κυριλάτα την αποχώρησή τους. Κάποια συμβόλαια μπορεί να γράφουν ημερομηνίες, όμως δεν λήγουν ποτέ. Σε ακολουθούνε μέχρι το θάνατό σου σαν τη χειρώτερη πρέζα.

 

ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ δημοσιεύτηκε στον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'' και σηκώθηκε στη σελίδα του Αποδυτηριάκια στις 13 Απριλίου 1918, στην κατηγορία ΣΕΝΤΟΝΙΑ

ΜΠΑΝΑΝΑ, ΤΟ... ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ