ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥ

Άλλος, λοιπόν, ο κωλομπαράς, είτε παπάς είναι, είτε δάσκαλος, κι άλλος ο παιδεραστής. Ο φίλος μ’ ένα αγόρι. Και γιατί όχι να ερωτευθεί πλατωνικά τον μικρό. Να νοιώθει την επιθυμία να ασκήσει χρέη, καθήκοντα εκπαιδευτού. Μια σχέση ανάμεσα σε δυο άτομα διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικής γενιάς και να λειτουργεί αν ο παιδεραστής κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό του παιδιού. Και μεταδώσει την αλήθεια της προσφοράς του προς τον πιτσιρικά.

Ξεκινάει, λοιπόν, από την παιδεραστία η παιδεία- αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια στο πάντα επίκαιρο και καυτό θέμα της δήθεν παιδείας, και έτσι όπως την αντιλαμβάνονται σήμερα το κράτος, τα κόμματα και η εκπαιδευτική κοινότητα. Ποια παιδεία; Οι λέξεις είναι ιερές. Δεν θα μου πεις παιδεία την τσογλαναρία. Αυτό το αίσχος, αυτή τη φρίκη. Την απουσία σεβασμού των νεολαίων προς οτιδήποτε. Και κυρίως το τεράστιο έλλειμμα σεβασμού των νέων στον ίδιον τους τον εαυτό. Τι είναι αυτά, ρε; Και να σου λένε ότι τα παιδιά δεν φταίνε.

Άλλο να λες ‘’Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά…’’ που στα παπάρια τους γράφουν το σύμπαν και κάνουν σκέτο κωλοχανείο τον πανεπιστημιακό και το κάθε σχολικό χώρο. Όταν λες ‘’Εσείς δεν φταίτε, παιδιά είστε ακόμα…’’, τότε τα μηδενίζεις τα παιδιά. Τους έχεις για ανύπαρκτους. Και είσαι ο τεράστιος υποκριτής καπάκι να τους λες ‘’Περιμένουμε πολλά από εσάς, εσείς είστε το αύριο του έθνους’’. Μαλακίες.

Φοβερό, ε; Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Μ’ αυτά τα νοσηρά και κωλομπαρίστικα λόγια πέφτεις στα σκατά. Πριν καν πλησιάσεις στα γκολπόστ της αλήθειας, κι αν φθάσεις σε θέση βολής, θα την χάσεις την ευκαιρία. Και χωρίς τερματοφύλακα ο αντίπαλος, δεν θα σκοράρει. Τη νεολαία την πηδάνε οι μεγάλοι. Δεν ερωτοτροπούν μαζί της. Δεν τη νουθετούν, δεν την καθοδηγούν, δεν την παιδεύουν. Και επειδή γίνεται χοντρό παιχνίδι με την παιδεία, απλά έτσι σαν πρόλογο, και για να μη χαθούμε από το δικό μας γήπεδο, να πούμε ότι δεν είναι παιδεία τα θρανία και οι δάσκαλοι της πλάκας ιστορία, ούτε το μάθημα της γεωγραφίας και των θρησκευτικών. Είπαμε. Η παιδεία ορίζεται με την αρχαία λέξη, την παιδεραστία, τον έρωτα προς την παιδεία, προς το παιδί, που σημαίνει, τι; Κάθε ανήλικος έχει τον κολλητό του, τον μεγάλο φίλο του.

Μιλάμε ιδεατά. Όχι ακριβώς τι συνέβαινε σε συγκεκριμένες αρχαίες κοινωνίες. Μιλάμε ιδανικά, πως αξίζει να λειτουργεί η παιδεία. Δεν θα εξιδανικεύουμε την κουλτούρα της παιδεραστίας π.χ. στην Σπάρτης, στην Θήβα.

Βασικό. Ο πιτσιρικάς διαλέγει τον παιδεραστή του, όχι με την έννοια τη σεξουαλική. Διαλέγει ποιον θα ήθελε για δάσκαλο ζωής. Με ποιον θαρρεί πώς μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του. Διαφέρει, και πάμε σ’ άλλο πλάνο, από την κοινωνία η οποία επιβάλλει στα τυφλά το εκπαιδευτικό προσωπικό στο παιδί. Αλλά και τον γκουρού, τον καθοδηγητή που το κόμμα πασάρει, και τον πνευματικό το μοναστήρι στον μοναχό.

Ο πιτσιρικάς θα διαλέξει τον μεγαλύτερό του φίλο, ίσως εκείνον και με διπλάσια και με τριπλάσια χρόνια. Έναν παιδεραστή, τον εραστή της παιδείας, αυτόν με έρωτα και θέληση να συνδράμει με τον τρόπο του στη βελτίωση, στην ωρίμανση του νεοσσού. Με τον οποίο νεαρό φίλο του γουστάρει να κάνει και παρέα.

Η παιδεία έχει πόνο. Και βιώματα. Και συγκρούσεις. Και απογοητεύσεις. Λοιπόν. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να στα δώσει ούτε η εξίσωση των μαθηματικών, ούτε το πείραμα της φυσικής και της χημείας. Το πόνο και το αληθές πνεύμα της παιδείας δεν τα καλλιεργεί καμία άσκηση αριθμητικής και κανένα θεολογικό κείμενο, ούτε κανένα θεώρημα μηχανικής και αρχιτεκτονικής. Ο ρόλος του παιδεραστή είναι απαραίτητος και έργο του είναι η παιδεία, όχι η εκπαίδευση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εμείς, όμως, πρέπει να προχωρήσουμε την κουβέντα, να έρθουμε στην παιδεραστία που την έχουν δυσφημήσει. Βιάζομαι να το ξεράσω και ας μην το φέρνει η ροή του κειμένου, το τίναγμα του σεντονιού.

Ο πόλεμος είναι η εφεύρεση της παιδεραστίας. Το είπα. Ποτέ και ουδείς στην αιωνιότητα το έχει πει αυτό. Δεν στέκομαι στην πολυμεταχειρισμένη αποκάλυψη, ότι τελικά το δίποδο έγραψε την Ιστορία του, που είναι μια Ιστορία αίματος και ατελείωτων πολέμων, επειδή αυτή είναι καταραμένη η φύση του. Έτσι είναι. Λέω το άλλο. Ότι η παιδεραστία, η ανάγκη της παιδεραστίας έβαλε στο παιχνίδι τον πόλεμο. Επειδή ο πόλεμος είναι το άπαικτο άλλοθι να δικαιολογηθεί η προετοιμασία του πιτσιρικά και η εξέλιξη του σε οπλίτη με την από δίπλα του παρουσία ενός δασκάλου, ενός παιδεραστή. Το λέω σήμερα κι αυτό είναι από μόνο του ένα κεφάλαιο μυστικό και επτασφράγιστο, και το κρατάει ακόμα εκεί που βρίσκεται ο Λυκούργος. Υπάρχουν λόγοι γιατί δεν θεοποιήθηκε αυτός.

Ποια είναι η ιδεώδης πολιτεία; Αυτή που στηρίζεται στους ίδιους τους πολίτες. Έτσι δεν είναι; Πώς, όμως, να επιτευχθεί αυτό όταν οι πολίτες δεν έχουν τις ίδιες σκέψεις; Τις ίδιες ασχολίες. Δεν γίνεται πολιτεία σε αρμονία με τους πολίτες όταν άλλοι είναι εργάτες κι άλλοι καναλάρχες, άλλοι με βίλες και άλλοι πνιγμένοι στα δάνεια των τραπεζών.

Σήμερα τι υπάρχει; Τίποτα δεν υπάρχει. Πολιτεία αδιάφορη για τους πολίτες, και οι πολίτες γράφουν στα παπάρια τους την πολιτεία. Και στα παπάρια τους την παιδεραστία, που επαναλαμβάνω δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση. Είπαμε. Άλλο μεγαλώνω πεπαιδευμένους τους πιτσιρικάδες μου κι άλλο εκπαιδευμένους. Εκπαίδευση είναι αυτή που δίνω στα σκυλιά, στις αρκούδες να χορεύουν, στα λιοντάρια του τσίρκου. Μη μπερδεύουμε την παίδευση που χρειάζεται ο μικρός σε ηλικία συνάνθρωπος μας, και στη συνέχεια τον θέλουμε μαζί μας, διότι τον αγαπάμε.

Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να ωφεληθεί ο συμπολίτης, ο σύντροφος, ο αυριανός συμπολεμιστής στη μάχη, από την αγάπη του παιδεραστή του. Το «πάντρεμα», το ζευγάρωμα του πιτσιρικά και του δασκάλου του, του εραστή του, είναι το θεμέλιο της αξιόπιστης και περήφανης πολιτείας. Μόνον ο πεπαιδευμένος πολίτης είναι σε θέση να παιδεύσει τον νεαρό συμπολίτη του. Και αυτή η μεταξύ τους σχέση, έτσι όπως θα λειτουργήσει με συνείδηση αποστολής, είναι σχέση ζωής, σχέση ύπαρξης και πιο ισχυρή από τους οικογενειακούς δεσμούς. Είναι ο φίλος. Τεράστιο πράμα αυτό. Είναι ο αδελφός. Είναι το παράδειγμα.

Η βαρβαρική, η πρωτόγονη, η μεσαιωνική νεαντερντάλεια εποχή του απόλυτου κτήνους, επειδή ήταν ανίκανη να συλλάβει το μέγεθος και τη σημασία του μοναδικού, του μονάκριβου δρώμενου, κατέβηκε στο γήπεδο της προστυχιάς. Στην εύκολη ύβρι. ‘’Έλα, ρε…’’, έβγαλαν το συμπέρασμα,’’… οι άνθρωποι γαμιόντουσαν’’. Το μυαλό τους, εκτροχιασμένο πια, έχασε τη δημιουργική ενσυρμάτωση με τις λευκές τρύπες του σύμπαντος κι εννοούσε την παιδεραστία μόνο ως σαρκική επιθυμία.

Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΣΗΚΩΜΑΡΕΣ