ΙΔΙΟ ΠΟΝΟ ΚΑΙ Η ΚΑΨΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Έχει καμία σχέση το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ; Τζογαδόρικα μιλάμε. Πάντα. Άλλο το ένα παιχνίδι, άλλο το άλλο. Εδώ τελειώνει η κουβέντα. Δεν θα κάτσω να ψάξω ποιά σχέση και ποιά διαφορά έχει η μία μπάλα από την άλλη. Απλά όταν παίζω τα λεφτά μου προσαρμόζομαι καταλλήλως. Απλά, όπως το λέω. Η απλότητα στην τζογαδόρικη σκέψη την προστατεύει από περιττές και γι αυτό επικίνδυνες προσμίξεις.

Αυτό είναι το μέγα μυστικό του τζόγου. Η πνευματική προσαρμογή στην πρακτική και το ψυχισμό του κάθε τζόγου. Μιλάω για τζόγο, για στοίχημα, όχι για αθλητισμό. Μιλάω για χαρτιά, για ζάρια, για άλογα, για σκυλιά, για κοκόρια, για οτιδήποτε. Και το οτιδήποτε, που με προσκαλεί να αναμετρηθώ μαζί του, περιέχει τα δικά του ιδιαίτερα στοιχεία.

Ως τζογαδόρος όλα τα βλέπω τζογαδόρικα. Μη, λοιπόν, κουβαλώντας εμμονές δηλητηριάζω τη μαγεία του έργου. Στο φινάλε παίζω για να παίζω, όχι να κερδίσω, ούτε για να χάσω, επειδή κυκλοφορεί κι αυτή η θεωρία. Ότι ο παίκτης ασυνείδητα στην πραγματικότητα παίζει για να χάσει. Να πονέσει. Να πληγωθεί.

Σα να αποζητά ο παίκτης μια τιμωρία, ψάξε βρες. Μην παριστάνουμε μέχρι και τον Φρόυντ. Λέγαμε για την μαγεία, την ηδονή που σου προσφέρει το παιχνίδι, το ρίσκο του στοιχήματος. Είναι κάτι βαθύ, που το πλησιάζεις κι όταν καψουρευθείς μια γυναίκα. Ναι, ισχύει αυτό και στον έρωτα.

Ώπα! Μήπως και στο σεβντά το άτομο πάλι αποζητά να σχίσει, να ματώσει την καρδιά του;

Διαβάστε ακόμα:

Διαιτητής και πολιτσμάνος ο ίδιος παίκτης