Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Αν άκουγα την καρδιά μου, έλεγε η μυθική και αξεπέραστη Ιταλίδα ηθοποιός Ελεονόρα Ντούζε, θα ζούσα στη θάλασσα, σ' ένα καράβι μέσα, δίχως ποτέ να σιμώνω την ανθρωπότητα. Μοναδική ευτυχία να κλείνει κάποιος την πόρτα του και να δημιουργεί. Να δημιουργεί ζωή, σε μια απομόνωση από τη ζωή.

Όταν θες να γράψεις για κάποια άτομα εκτός μέτρου, χαρισματικά από άγνωστες δυνάμεις, φρόνιμο είναι να κρύβεσαι εσύ. Υπάρχουν άλλοι που έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν, η δική σου μαγκιά είναι να τους δώσεις μικρόφωνο.

Πριν από 60 χρόνια περίπου ο σκηνοθέτης Αλέξης Σολομός έγραφε στην “Καθημερινή”:
«Με την Ελεονόρα Ντούζε αρχίζει το σύγχρονο θεατρικό παίξιμο, όπως με τον Ίψεν αρχίζει το σύγχρονο θεατρικό γράψιμο. Τον Νορβηγό δραματουργό μπορούμε να τον διαβάσουμε, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ντούζε και τον υποκριτικό τρόπο που θέσπισε. Ξέρουμε την ηθοποιό μονάχα από αρετές που θαυμάζουμε σε μερικές συναδέλφους της, στις πιο τέλειες στιγμές τους. Το εσωτερικό αίσθημα που εκφράζεται στο βλέμμα, σε αποχρώσεις της φωνής και σε ανεπαίσθητες κινήσεις. Η γλώσσα αυτή της σκηνής, η φαινομενικά ασήμαντη, που μεταφράζει όμως όλη τη σημαντικότητα της ανθρώπινης ψυχής, είναι κληροδότημα της Ντούζε.

»Αν σήμερα αντιπαθούμε το στόμφο και γυρεύουμε στο θέατρο μια αίσθηση γνώριμης ζωής είναι γιατί η Ντούζε νίκησε την Σάρα Μπερνάρ στον “δια βίου” εξολοθρευτικό αγώνα τους. Αν το συγκρατημένο, απλό, εσωτερικό παίξιμο της Ελεονόρας δεν είχε χρησιμεύσει για αντιφάρμακο στο γοητευτικό δηλητήριο της Σάρας, στην πλαστική ομορφιά της κίνησης, στη μουσική ρητορεία του λόγου, τα τελευταία αυτά θα αποτελούσαν και σήμερα το ιδανικό μας. Εμείς, όμως, τα ονομάζουμε ξεπερασμένα, παληάς σχολής δασκαλέματα. Θέλουμε τη “φυσικότητα” γιατί σ' αυτή συνηθίσαμε απ' τα παιδικά μας χρόνια».

Η Ελεονόρα Ντούζε γεννήθηκε το 1858, σα σήμερα 3 Οκτωβρίου, και πέθανε 21 Απριλίου 1924.

Διαβάστε ακόμα:

Μαχάτμα Γκάντι, ένας θρύλος με ερωτηματικά