ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Τα είπε όλα η ταινία. Η πολύ μεγάλη ταινία “Αμαντέους”, του 1984, του Τσέχου Μίλος Φόρμαν, που δικαίως είχε πάρει οκτώ όσκαρ. Υποτίθεται ότι το έργο είναι για τον Βόλφγκραντ Αμαντέους Μότσαρτ, τον μέγιστο μουσικό. Σ' αυτόν, και σε 3-4 ακόμα κλασικούς σταματάει η μουσική δημιουργία. Η μουσική σκέψη. Η μουσική γλώσσα.

Ο αληθινός, όμως, πρωταγωνιστής του φιλμ είναι το απόλυτα τραγικό πρόσωπο του δύστυχου Αντόνιο Σαλιέρι (στη φωτό ο Μάρεϋ Άμπραχαμ που είχε υποδυθεί τον Σαλιέρι), Ιταλού, Νο1 μουσικού στη αυλή του αυτοκράτορα της Αυστρίας Ιωσήφ Β'. Οι αιώνες όπου οι βασιλείς και οι αρχιερείς ήταν οι μεγάλοι χορηγοί των καλλιτεχνών, ζωγράφων, ποιητών, γλυπτών, μουσικών.

Και προσλαμβάνεται στην αυλή του Ιωσήφ ένας αλητάμπουρας, ο Μότσαρτ. Με τσογλανίστικη συμπεριφορά. Τι πράμα είναι τούτο, απορεί ο Σαλιέρι, θρησκόληπτος, ευσεβής και λάτρης της μουσικής, που την θεωρεί ευλογημένη από τον Θεό.

Απογοητεύθηκε από τον Ύψιστο ο αυτοκρατορικός μουσικοσυνθέτης. Μαγεύτηκε από το ταλέντο του νεαρού Μότσαρτ και κόντεψε να σαλέψει. Πώς είναι δυνατόν! Ο Θεός να χαρίζει το θείο δώρο της εμπνευσμένης μουσικής δημιουργίας σ' ένα κωλόπαιδο κι όχι στον δούλο των ουρανών, τον ενάρετο Σαλιέρι.

Ο Ιταλός μίσησε τον Μότσαρτ, μέχρι που ήθελε να τον δολοφονήσει, αρνήθηκε τον Θεό, έκαψε τον Σταυρό του Χριστού. Γιατί; Δεν έβρισκε απάντηση. Γιατί όχι σε μένα και γιατί στον ανήθικο Μότσαρτ να δοθεί η θεία Εντολή;

Μεγάλος κινηματογράφος οι στιγμές που ο Μότσαρτ πεθαίνει και στο κρεββάτι πριν τον πάρει ο Χάρος , λες να έχει επαφή με το υπερπέραν, υπαγοπεύει παρτιτούρα στον ίδιον τον Σαλιέρι, που με δέος βιώνει τη γέννηση αιώνιας μουσικής από τον ετοιμοθάνατο.

Ο Σαλιέρι, που πέθανε σα σήμερα, 7 Μαϊου, το 1825, δεν σταμάτησε να πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, που όμως είναι ένας κακός, ένας άδικος Θεός.

Διαβάστε ακόμα:

Don't cry for me Argentina