ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι σπουδαίος. Δεν λέω ότι μας λείπει. Στο φινάλε άνθρωπος ήταν, φθαρτός, άρα ό,τι πρόλαβε μέχρι να πεθάνει στα 66 του χρόνια, σα σήμερα 8 Σεπτεμβρίου, το 2000. Και πρόλαβε αρκετά να πει, και να γράψει. Αυτό, λοιπόν, που αξίζει, με αφορμή την απουσία του Ραφαηλίδη, είναι να πεις ότι λείπουν σήμερα στην Ελλάδα άνθρωποι σαν κι αυτόν. Ναι, μας λείπουν φωνές, υπογραφές.
Μην είσαι σίγουρος, αποδυτηριάκια, Όταν λες ότι μας λείπει μια φωνή, μια σκέψη όπως εκείνη του Βασίλη Ραφαηλίδη, τότε υπονοείς ότι στην Ελλάδα παίζει η ανάγκη να ακούσουνε. Συμβαίνει κάτι τέτοιο, αποδυτηριάκια;
Κριτικός κινηματογράφου ήταν η επαγγελματική ιδιότητα του Βασίλη Ραφαηλίδη, που ξεκίνησε να γίνει σκηνοθέτης, αλλά όταν γύρισε δυο ταινίες μικρού μήκους, αφού πρώτα δούλεψε βοηθός στους πετυχημένους σκηνοθέτες Νίκο Κούνδουρο και Ροβήλο Μανθούλη, κατάλαβε ότι δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά και αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, και στο γράψιμο.
Με την εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ο Ραφαηλίδης, επειδή «τα έλεγε», μάλιστα χωρίς κομματική ταυτότητα αυτός ο «ανεξάρτητος» κομουνιστής, πολυεμφανιζόταν στα παράθυρα. Και ο λόγος του, οξύς, αιχμηρός, πάντα με ουσία και περιεχόμενο. Να, γιατί, λέω τι είναι αυτό που λείπει. Εκείνος έχει να πει, όχι σαν κάποιους μαϊντανούς που λένε για να λένε και δικαιολογούν την ανυπαρξία τους με το να αυτοδιορίζονται αντίπαλοι της κυβέρνησης, αντίπαλοι της αντιπολίτευσης.
Έκανε κριτική για μια ταινία σε μια ολόκληρη σελίδα ο Ραφαηλίδης και οι 1950 λέξεις από τις 2000 του κειμένου του δεν αφορούσαν την ταινία. Αφορμή ήταν φιλμ για να πει τα δικά του. Για παράδειγμα, θέμα μια ταινία γκαγκστερική. Ο Ραφαηλίδης έγραφε παπάδες για τη μαφία, όχι απαραίτητα για την υπόθεση του έργου. Είχε φανατικό, προσωπικό κοινό. Όποιος διαβάσει τα βιβλία του, βγαίνει κερδισμένος.
Καταγωγή από τα Σέρβια της Κοζάνης, έζησε χρόνια στα Εξάρχεια. Ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, πλατωνικός έρωτας, ήταν η ηθοποιός Άννα Φόνσου.
Διαβάστε ακόμα: