Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Στα 14 χρόνια της έπαιξε την Ιουλιέτα στο αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μάλιστα η παράσταση δόθηκε στην Βερόνα, στον τόπο καταγωγής της ηρωϊδας. Η μεγαλύτερη ηθοποιός της γης αισθάνεται λίγες μόλις ώρες πριν από την πρεμιέρα ότι δεν τον “έχει” τον ρόλο. Όπως είχε γράψει στην “Καθημερινή” πριν από 60 χρόνια ο θεατράνθρωπος Αλέξης Σολομός “...η Ελεονόρα ένοιωθε πως της έλειπε το εσωτερικό φως που θα οδηγούσε το παίξιμό της, το μαγικό φίλτρο που θα μεταμόρφωνε τη ψυχή της στη ψυχή της αγαπημένης του Ρωμαίου, κι όσο πλησίαζε το βράδυ, τούτο το λυρικό εξιδανικευμένο “τρακ” μεγάλωνε”.

Δεν είναι θεατρικός μύθος, είναι πραγματικότητα ότι η κόρη και εγγονή ηθοποιών απελπισμένη βγήκε στους δρόμους και σεργιάνιζε σίγουρη για την αποτυχία της, μέχρι που συνάντησε ένα κοριτσάκι που πουλούσε άσπρα τριαντάφυλλα. Αυτό ήταν!

Η εικόνα της πιτσιρίκας με τα τριαντάφυλλα που κρατούσε, την απελευθέρωσε. Της χάρισε το μυστικό κλειδί του ρόλου. Αγόρασε όλα τα λουλούδια και τα σκόρπισε στο καμαρίνι της και μέχρι να βγει στη σκηνή ανάπνεε και εμπνεόταν από τα τριαντάφυλλα. Το θέατρο δεν ξανάδε την τέλεια Ιουλιέτα όπως την έδωσε η προικισμένη ντίβα της σκηνής, η Ελεονόρα Ντούζε, που γεννήθηκε 3 Οκτωβρίου, σα σήμερα το 1858 και πέθανε 21 Απριλίου 1924.

Ελεονόρα Ντούζε η Ιταλίδα και Σάρα Μπερνάρ η Γαλλίδα. Μιλάς για ιερά τέρατα. Έτσι θα πεις τον εκτός ανταγωνισμού ταλαντούχο, που έχει κι ένα περίεργο, εντελώς ασυνήθιστο χαρακτήρα σαν άτομο. Είναι τέρας σε συμπεριφορά, όμως ιερό τέρας διότι διαθέτει το προνόμιο του χαρισματικού. Αυτές οι δύο, η Ντούζε και η Μπερνάρ, ο ορισμός της αντιπαλότητας. Ο κόσμος στα χρόνια τους ζούσε με το ερώτημα ποια είναι η καλύτερη.

Κάποτε όλοι συμφώνησαν. Νικήρια και με διαφορά η Ιταλίδα, πρώτη αυτή επέβαλε το απλό, το “φυσικό” τρόπο παιξίματος στο σανίδι, χωρίς ρητορική υποκριτική, χωρίς στόμφο. Το “ντέρμπυ” τους δόθηκε σε δύο θέατρα στο Λονδίνο, τόσο κοντά το ένα με το άλλο, όταν έπαιζαν ταυτόχρονα το ίδιο έργο, το Η Κυρία με τις Καμέλιες.

Διαβάστε ακόμα:

Η γυναίκα αφετηρία του σύγχρονου θεάτρου