Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ...ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

«Όταν πίνω, σκέπτομαι, κι όταν σκέπτομαι, πίνω». Η κουβέντα βγήκε από το στόμα ενός Γάλλου δραματουργού, που με τον Μολιέρο, αποτελούν τους κορυφαίους Ευρωπαίους τραγωδούς του 17ου αιώνα. Το όνομα του Ζαν Ρασίν, γνωστός στην Ελλάδα ωςΡακίνας.

Ας μη λάβουμε υπ’ όψιν την ατάκα για τη ρούχλα του Ρακίνα, που ήταν ένας θεοσεβούμενος άνθρωπος, που κάποια στιγμή της ζωής του άρχισε να λειτουργεί ως μοναχός, ξεκομμένος από τα εγκόσμια. Κι αυτό συνέβη μετά το γάμο του.

Όποιος απροσανατολισμός! Να επηρεαζόμαστε από την προσωπική ζωή των ξεχωριστών ανθρώπων και να μην περιοριζόμαστε αυστηρά στη σπουδαιότητα ή όχι των έργων τους. Ο Ρακίνας, που γεννήθηκε σα σήμερα 22 Δεκεμβρίου το 1639 και πέθανε το 1699, όταν στα χρόνια του το θέατρο θεωρούνταν κάτι φτηνό, δεύτερο, οπωσδήποτε αναξιοπρεπές, έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από τα έργα των κλασικών, των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων.

Μπήκε στην Αυλή του Λουδοβίκου του 14ου. Τότε, τη βοήθεια στην τέχνη και στην επιστήμη την παρείχε ή ο βασιληάς ή το ιερατείο της Εκκλησίας. Ο Ρακίνας έγραψε τις τραγωδίες, όλες με γυναικεία ονόματα στον τίτλο, Ανδρομάχη, Φαίδρα, Εσθηρ, Θηβαίς, Βερενίκη.

Η Φαίδρα, το απόλυτο αριστούργημα του, βασίζεται στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη κι αυτός, ο Ρακίνας ερμήνευσε τη μοίρα της ηρωίδας του με την διδασκαλία του άγιου Αυγουστίνου.

Διαβάστε ακόμα:

Δύσκολος άνθρωπος, παθιασμένος θεατράνθρωπος