ΣΤΑ ΠΙΟ ΑΠΡΟΣΙΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ...

Ο πρώτος υπαρξιστής φιλόσοφος είναι ο Δανός Σεραίν Κιρκεγκώρ. Έκανε φοβερή κριτική στο λεγόμενο ευρωπαϊκό πολιτισμό, στο σύνολό του, και είχε προβλέψει ότι, επειδή ζούμε σε μια εποχή από την οποία λείπει το πάθος και η πίστη, όλη η Ευρώπη βαδίζει στο χάος. Με αφορμή τη γέννηση του πολυσυζητημένου Κιρκεγκώρ, σα σήμερα 5 Μαίου, το 1813, να μιλήσουμε και για την Ρεγκίνε...Την σχέση τους που δείχνει βέβαια τη ψυχή του ίδιου του φιλόσοφου, αλλά και πως στην εποχή του εκδηλώνονταν το αίσθημα μεταξύ δύο εραστών...

Ήταν ο πιο μεγάλος έρωτας της ζωής του η Ρεγκίνε Όλσεν (1822-1904), η μούσα του. Την αρραβωνιάστηκε αλλά πριν το γάμο τους ο μελαγχολικός Σεραίν διέλυσε τον αρραβώνα, φοβήθηκε ότι δεν ήταν κατάλληλος για σύζυγος. Η Ρεγκίνε παντρεύτηκε αλλά πάντα ήταν ερωτευμένη βαθειά μαζί του.
Μια φορά ο φιλόσοφος και θεολόγος, που ήταν πολέμιος και κατά του χριστιανισμού, ζήτησε την άδεια του συζύγου της Ρεγκίνε να της μιλήσει. Ο σύζυγος αρνήθηκε. Η Ρεγκίνε πέθανε 49 χρόνια μετά το θάνατο του Κιρκεγκώρ και θάφτηκε δίπλα στον τάφο του.

Μεταφέρω επί λέξει τι είχε γράψει στο ημερολόγιό του ο Σεραίν Κιρκεγκώρ για την αγαπημένη του Ρεγκίνε Όλσεν, Φεβρουάριο 1839. Ένα μικρό κείμενο αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως λειτουργούσαν οι σκέψεις και οι σχέσεις οι ανθρώπινες, μόλις πριν δύο αιώνες...

“Ω της καρδιάς μου δέσποινα, αποθησαυρισμένη στα πιο απρόσιτα κελιά του κάστρου της καρδιάς μου, ο νους μου όλος ειν' εκεί..., ω άγνωστη θεά! Ναι, μπορώ να πιστέψω πράγματι στων ποιητών τους μύθους πως όταν πρωτοθωρεί κανείς τον έρωτα του μοιάζει η όψη του να 'ρχεται από παληά, πως η αγάπη ολάκερη, σα σύμπασα τη γνώση, είναι στη μνήμη ριζωμένη, πως κι η αγάπη ειν' κι αυτή προφήτισσα του λόγου της... Μου φαίνεται πως και να σώρευα όλων των νιών το κάλλος μόλις που θα κατάφερνα ν' αγγίξω το δικό σου, και πως για να βρω τον χαμένο μου τον τόπο, εκείνον που μου δακτυλοδειχτεί το πιο βαθύ μυστήριο όλης της ύπαρξης μου, όλον τον κόσμο θα 'πρεπε να τόνε περιπλεύσω, και την επόμενη στιγμή είσαι τόσο κοντά μου, πληρώνοντας το πνεύμα μου με τέτοια ισχύ και σθένος, που γίνομαι άλλος άνθρωπος και νοιώθω τι όμορφα που 'ναι να 'μαι εδώ...”.

Διαβάστε ακόμα:

Στα πιο απρόσιτα κελιά της καρδιάς μου...