Η ΑΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΤΣΑΡΤ

Η κόντρα γεννάει τέχνη. Γιατί από την προσωπική αντιδικία γεννιούνται αισθήματα και συναισθήματα, το απόλυτο υλικό του δημιουργού. Ο οποίος δημιουργός ποιητική αδεία
ερμηνεύει όπως τον βολεύει «ιστορικά» μια ιστορική πραγματικότητα για να πει τα δικά του. Ακριβώς. Αδιάφορο το ποια είναι η αλήθεια. Ενδιαφέρει πως ο συγγραφέας θα
διαχειριστεί το ιστορικό γεγονός.

Ο Αλεξάντερ Πούσκιν κάνει τη δική του προσέγγιση στην κόντρα του θεϊκού Μότσαρτ και του διαβολικού Σαλιέρι. Η παράσταση που βασίζεται στο κείμενο του Πούσκιν και ανέβηκε στο θέατρο Βίος της οδού Πειραιώς δεν έχει σχέση με το βραβευμένο με 8 Όσκαρ φιλμ του Μίλος Φόρμαν «Αμαντέους Μότσαρτ».

Στη θεατρική διασκευή ο Αντόνιο Σαλιέρι, ο Ιταλός αυτοκρατοτικός αρχιμουσικός δηλητηριάζει από ζήλεια τον νεαρό Βόλφγκανγκ αλλά και ο Μότσαρτ ήθελε αυτό το τραγικό τέλος του. Ο φόβος του θανάτου πάει περίπατο, ενώ πρώτο τραπέζι πίστα παίζει ο φθόνος.

Στην πραγματικότητα, πέρα από το πως αξιοποιεί ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός το δίδυμο Μότσαρτ-Σαλιέρι, το τραγικό πρόσωπο είναι ο Ιταλός, όχι ο μεγαλοφυής Αυστριακός συνθέτης. Θρησκόληπτος, νομοταγής, αφοσιωμένος στην τέχνη ο Σαλιέρι δεν δέχεται και αποτρελλαίνεται επειδή ο Θεός δεν χάρισε το ταλέντο στον ίδιον, αλλά στον αλητάμπουρα Μότσαρτ.

Διαβάστε ακόμα:

«Το τέλος των εραστών» της Σοφίας Μαλτέζου