ΕΧΘΡΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ

Να αναφερθούμε σ' έναν ποιητή. Μεγάλο ποιητή. Όνομα τεράστιο. Έλληνας γέννημα και θρέμα, που διέπρεψε στα γαλλικά γράμματα. Πριν οτιδήποτε άλλο, αφού μιλάμε για ποιητή, ας διαβάσουμε στίχους του από τη θρυλική συλλογή του «Στροφές», σε μετάφραση από τα γαλλικά του Μιλτιάδη Μαλακάση.

Μόνο οι νεκροί μ' ακούνε εμέ, τους τάφους κατοικώ,
εχτρός της ίδιας μου ζωής θα μείνω ως τα στερνά μου,
σκάβω και σπέρνω, αλλά ποτέ δεν θα απολάψω θερισμό-
αχαριστία στη δόξα μου, κοράκια στα σπαρτά μου.

Μα δε θα παραπονεθώ, και τι σκοτίζεται ο βοριάς,
για καταφρόνιες προσβολές, για του χυδαίου τη γνώμη;                                                         Μου φτάνει εμέ, κάθε φορά, λύρα Απολλώνια να χτυπάς,                                                       καθώς σ' αγγίζω, πιο σοφή και πιο καθαρή ακόμη.

Ο Ζαν Μωρέας πέθανε σα σήμερα, 30 Απριλίου, το 1910, στο Παρίσι. Είναι ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος που στα 22 του έφυγε πρώτα στη Γερμανία και μετά στη Γαλλία, για να σπουδάσει νομικά. Έριξε άγκυρα στο Παρίσι, με το όνομα Jean Moreas, και έκανε ζωή μποέμικη, περιζήτητος στα φιλολογικά καφέ. Λατρεμένος των ρομαντικών νέων της εποχής του.

Στα ελληνικά έγραψε μόνον μία συλλογή ποιημάτων, πριν φύγει στη Γερμανία, «Τρυγόνες και Έχιδνες». Ποτέ δεν σταμάτησε να αισθάνεται Έλληνας ο Ζαν, που γεννήθηκε το 1856. Στα 41 του ήρθε στην πατρίδα να καταταγεί εθελοντής για να πολεμήσει στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

Ένας δρόμος υπάρχει στο Χαλάνδρι με το όνομά του. Η προτομή του, από Γάλλο γλύπτη, ήταν τοποθετημένη στον Εθνικό Κήπο, όπου αποσύρθηκε για λόγους προστασίας και να τοποθετηθεί πιστό αντίγραφο.

Ο Ζαν Μωρέας κυκλοφορούσε με μονόκλ στο αριστερό μάτι, ρεντικότα με την κόκκινη ταινία της Λεγεώνος, με το παράσημό της είχε τιμηθεί στην Γαλλία. Και μία μουστάκα βαρβάτη και τσιγκελωτή, κομψότατη στην εποχή του. Μόνον υποκλίσεις δεν έκαναν στον Ζαν Μωρέας η αφρόκρεμα της παριζιάνικης διανόησης.

Διαβάστε ακόμα:

Παραμύθι με όνομα η ζωή της Πηνελόπης