ΤΟΥ ΕΛΑΦΡΟΥ Ο ΖΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ

Λέω ξερά μία ατάκα. «Θα ζήσω ελεύτερο πουλί…». Επιτόπου έρχεται στη μνήμη η μελωδία του Ζακ Ιακωβίδη. Άλλος τίτλος τραγουδιού, «Να το πάρεις το κορίτσι…». Πόσο εύκολα σιγοψιθυρίζεις τη μουσική μιας ακόμα επιτυχίας τραγουδιστικής.

Το άλλο; «Είναι μία δύσκολη ώρα...», είμαι σίγουρος ότι εσύ θα συμπληρώσεις, «...του χωρισμού η ώρα».

Πάρε κι έναν Πάριο, σε σύνθεση πάλι του Ζακ Ιακωβίδη, «Την αγαπούσα, το παραδέχομαι...». Το άλλο, ένα ακόμα από τα πολλά σουξέ, «Που να 'ναι ο ίσκιος σου, Θεέ...».

Μεταφέρω την κουβέντα του τεράστιου Κώστα Γεωργουσόπουλου, που χαρακτηρίζει ογκόλιθο μουσικής τον Ζακ Ιακωβίδη για τη δουλειά του στο επιθεωρησιακό θέατρο και στον ελληνικό κινηματογράφο. Κι όμως! Ο μαέστρος, που πέθανε σα σήμερα 3 Δεκεμβρίου, το 2015, λες και πέρασε και δεν ακούμπησε, από τα μήντια. Γιατί;

Δεν ήταν πολιτικοποιημένος! Ήταν, όμως δεν αυτολανσαρίστηκε ως τέτοιος, δεν μπλέχτηκε με τα σκατά αυτός ο σεμνός καλλιτέχνης με πλούσιο έργο. Αυτός που είχε κάθε λόγο, περισσότερο από κάθε άλλον, απέφυγε να ζητήσει ευλογία από τα κόμματα τα μαϊμού πολιτικοποιημένα...

Εβραίος ο γεννηθεις το 1925 στη Θεσσαλονίκη Γιάκομπ Μπεβενίστε, έγινε Ζακ Ιακωβίδης όταν έκανε μεταγραφή θρησκευτική στον χριστιανισμό. Τελείωσε το αμερικάνικο κολέγιο Αθηνών και τριτοετής στη Φυσικομαθηματική κατατάχθηκε εθελοντής στο στρατό. Τρία χρόνια η οικογένειά του, κι αυτός, ήταν έγκλειστοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία.

Και τι δεν έγραψε ο Ιακωβίδης, ο του ελαφρού τραγουδιού, όπως έχει «καταγραφεί». Και λαϊκά, ρεμπέτικα, και έντεχνα και πόπ, φεστιβαλικά και μπαλαντιάρικα. Τον τραγούδησαν Γούναρης, Μαρούδας, Πολυμέρης, Πάριος, Βοσκόπουλος, Καίτη Μπελίντα, Ρένα Βλαχοπούλου, Βέμπο, Μαριάννα Χατζοπούλου, Τζένη Βάνου, Μαίρη Λίντα και πολλοί άλλοι.

Διαβάστε ακόμα:

Πορφυρογέννητη, όχι αυτοκράτειρα