Ο ΤΖΟΓΟΣ ΠΗΡΕ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ

Από πιτσιρικάς κατάλαβα ότι η Ιταλία ήταν πιο προχωρημένη από την Ελλάδα, κι όχι επειδή οι γείτονές μας ήτανε 5 και 6 φορές περισσότεροι σε πληθυσμό. Βγαίνανε παγκόσμιας αναγνώρισης σχεδιαστές μόδας. Είναι αυτό κριτήριο για να συγκρίνει κανείς δύο χώρες; Κι αυτό. Γιατί, όχι. Και, βέβαια, στην Ιταλία γεννηθήκανε θηρία σκηνοθέτες του σινεμά. Παικταράδες ανοίγανε δρόμους, φτιάχνανε σχολές, παρουσιάζανε ταινίες αριστουργήματα.

Ο ελληνικός κινηματογράφος παρήγαγε δραματικές ταινίες με τις οποίες γελούσες. Της πλάκας. Κοινωνικές ταινίες ασόβαρες, ο πρωταγωνιστής π.χ. μιλούσε ρητορικά, σα να ήταν υποψήφιος βουλευτής.

Ιταλός σκηνοθέτης του σινεμά ο Βιτόριο ντε Σίκα. Ιταλός, τονίζω. Έκανε ιταλικό κινηματογράφο. Στις ταινίες του έβλεπες Ιταλία, ιταλική κοινωνία, ιταλική περίοδο, αυτή μετά τον πόλεμο, ιταλικές ανθρώπινες φιγούρες. Μάστορας ο άνθρωπος. Ο “Κλέφτης Ποδηλάτων” του ήταν η αιτία να δημιουργηθεί η κατηγορία Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής, το 1948. Πριν από τρία χρόνια, ο άλλος τεράστιος Ιταλός σκηνοθέτης, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι είχε κάνει το “Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη”.

Αυτοί οι δύο, Ροσελίνι και Σίκα με τον άλλονα τον Λουκίνο Βισκόντι θεμελίωσαν τον λεγόμενο ιταλικό νεορεαλισμό. Η σχολή με ταινίες ρεαλιστικές και ποιητικές.

Ο Ντε Σίκα γεννήθηκε σα σήμερα 7 Ιουλίου, το 1901, σε μια κωμόπολη, πήγαινε για τραπεζικός αλλά από τα 22 του χρόνια μπλέχτηκε μ' ένα θεατρικό θίασο. Έγινε ηθοποιός, έδειξε το ταλέντο του στην πρώτη του ταινία το 1932 και το 1940 σκηνοθέτησε την πρώτη του . Η “Ατιμασμένη”, La Chociara, με την Σοφία Λώρεν, έδωσε το Όσκαρ ερμηνείας στην Ιταλίδα σταρ.

Ο Βιτόριο ντε Σίκα, άρρωστος τζογαδόρος, όλα τα λεφτά τα ακουμπούσε στο πάθος του. Πέθανε Νοέμβριο του 1974. Άφραγκος, βέβαια.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ