ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΙ

"...Από αυτή τη γη, από αυτή τη μοίρα ερχόμαστε..." γράφει ο Ηλίας Βενέζης που χαρακτηρίζει πικρά τα βιβλία της γενηάς του, τα δικά του και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών... «... Όμως, αν δεν είναι βιβλία χαράς, δεν είναι και βιβλία της απαισιοδοξίας».

«Η πικρία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των ζωντανών οργανισμών. Γιατί ζητούν πολλά απ' τη ζωή, και η ζωή τις περισσότερες φορές δίνει λίγα. Με τα λίγα μπορούν να ευτυχούν μόνο όσοι γέρασαν, σωματικά ή, ψυχικά, επειδή αυτοί, μη έχοντας να περιμένουν τίποτα, είναι ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα του δρόμου. Γι' αυτό και οι πικραμένοι άνθρωποι είναι στο βάθος οι πιο αισιόδοξοι. Επειδή σ' αυτούς έμεινε ακόμα το προνόμιο ν' αγαπούν, να πιστεύουν στον άνθρωπο και στη ζωή, το προνόμιο να κυνηγούν χίμαιρες – Αθήνα, Απρίλιος 1943».

Απλά λόγια που λένε, και τόσο εύκολα σε κάνουν να σκέπτεσαι. Τι άλλο να περιμένεις από έναν γραφιά, έναν τεχνίτη του λόγου, έναν λογοτέχνη. Το ξαναλέω. Χάνουν πολλά οι Έλληνες, κυρίως οι νέοι που δεν πιάνουν στα χέρια τους Έλληνες συγγραφείς, εκείνους που κουβαλούν τις ρίζες μας στα γραπτά τους.

Ο ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, πραγματικό όνομα Ηλίας Μέλλος, που πέθανε σα σήμερα, 3 Αυγούστου, το 1973 στην Αθήνα, στα 69 του χρόνια, είναι μικρασιάτης, από το Αϊβαλί. Παλληκαρόπουλο το 1922, στην Μικρασιατική καταστροφή τον τσακώσανε οι Τούρκοι και τον ρίξανε στα «τάγματα εργασίας». Βρέθηκε αργότερα στη Λέσβο, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του.

Από 28 χρονών μετακινήθηκε στην Αθήνα και δούλεψε στην Εθνική Τράπεζα. Ήδη είχε δείξει το ταλέντο του κι είχε βραβευτεί για τα μυθιστορήματά του. Μετά τον πόλεμο μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες τα βιβλία του.

Διαβάστε ακόμα:

...ΟΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ