ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΤΟΜΟ Ο… ΑΠΙΣΤΟΣ

Αυτός που πιστεύει είναι καλός άνθρωπος. Έτσι πάει. Σ’ όποιον θεό να πιστεύει, αρκεί να πιστεύει. Απεναντίας δεν είναι καλός άνθρωπος εκείνος που δεν πιστεύει. Κάτι βρωμάει σ’ αυτόν. Κάτι κρύβει. Σίγουρα είναι άτομο ύποπτο.

Ακόμα και σήμερα ισχύει αυτό το “δόγμα”. Αυτή η δοξασία. Η πεποίθηση ότι είναι… κανονικός άνθρωπος ο πιστός. Και ξου και μακριά εκείνος που δεν πιστεύει. Απλά σήμερα δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα η απουσία πίστης θρησκευτικής. Όπως στην αρχαιότητα.

Ποιοι ήταν οι Θεοί στην αρχαία και φωτισμένη με πολιτισμό και, κυρίως, με λογική Ελλάδα; Οι διάφοροι απίθανοι και παραμυθένιοι Δίες και Ποσειδώνες, Ήρες και Αφροδίτες. Κι όμως! Όποιος δεν πίστευε σ’ αυτούς τους ψεύτικους θεούς, ακόμα κι αν ήταν τεράστιο μυαλό, κάτι Σωκράτηδες και Ανεξαγόρες, τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Τους καταδίκαζαν σε εκτέλεση ή σε εξορία. Γιατί;

Είπαμε. Πιστεύει ο πολίτης; Δεν είναι ακριβώς καλός άνθρωπος αλλά όχι επικίνδυνος! Από την άλλη, λειτουργεί ο φόβος πως ο άπιστος στους θεούς είναι ικανός για όλα. Έτσι πάει. Για να γράφει κάποιος στις κάλτσες του τους θεούς, αύριο θα κάνει το ίδιο και για την κοσμική εξουσία, για την κυβέρνηση, για την κοινωνία, για τους συνανθρώπους του.

Έπρεπε να περάσουν αιώνες για να αποποινικοποιηθεί η συνειδητή αθεία. Επώνυμοι φιλόσοφοι και καλλιτέχνες να δηλώνουν άθεοι, όμως ακόμα και σήμερα ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με… μισό μάτι. Κόσμος και κοινωνία, κράτος και εκκλησία θέλουν τον άνθρωπο πιστό, σκυφτό, προσκυνητή (φώτο).

Διαβάστε ακόμα:

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΑΜ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;