ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΑΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟ Η... ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ

Βλέπει ένας άντρας μπροστά του μια ωραία γυναίκα, καλοφτιαγμένη και ελκυστική. Την γουστάρει. Το πιο φυσιολογικό. Να θέλει να πάει μαζί της. Να την φαντασιώνεται. Το περίεργο, ίσως το αλλόκοτο είναι να ποθεί, να τρελαίνεται άντρας για άσχημη γυναίκα. Κοντοπόδαρη, άβυζη, άκολη, κακοντυμένη.

Στο ποδόσφαιρο συμβαίνει να ερωτεύεται άντρας την άσχημη ομάδα. Την βρώμικη. Αυτή που δεν βλέπεται. Που δεν μπορεί να κερδίσει.

Θα χαλάσουμε την κουβέντα αν μιλήσουμε με ονόματα. Ομάδων ιστορικών ονόματα. Ομάδες που δεν σταμάτησαν να κερδίζουν οπαδούς από νέα παιδιά παρ' ό,τι δεν γοητεύει, δεν κολακεύει η αγωνιστική τους εμφάνιση στο γήπεδο. Και η γένει παρουσία τους στο χώρο.

Συγκεκριμένα πράγματα. Τα τελευταία δέκα χρόνια ομάδες να τις κλαίνε οι ρέγγες και οι σαρδέλες μαζί που συνέχισαν να μεγαλώνουν το οπαδικό τους πελατολόγιο. Στο γήπεδο δεν θα πάνε συχνά διότι η ομάδα δεν τους τραβάει, αλλά θα γίνουν οπαδοί της.

Οπαδοί πεθαίνουν αλλά κάποιοι γεννιούνται κι έτσι η ομάδα, η κάθε ομάδα ανανεώνει την οπαδική της μαγιά. Το ανεξήγητο (;) φαινόμενο είναι να αυτοβαπτίζονται νέοι οπαδοί και σε ομάδα που σ' ένα άλφα κακό φεγγάρι διαρκείας δυο ή πέντε ετών δείχνει αναξιοπρεπή, ασθενική εικόνα. Δεν αποπνέει δροσιά, υγεία, όραμα, κι όμως τραβάει κόσμο.

Πόσο άρρωστος είναι ο κόσμος! Όχι η ομάδα. Η ομάδα είναι μια άσχημη γκόμενα, κουτσή, μονόφθαλμη, μιλάει βρώμικα κι όμως! Δεν χάνει το οπαδικό της εκτόπισμα. Παρά τις αποτυχίες της, παρά την απουσία θηλυκότητας, παρά τη μειωμένη σεξουαλικότητα της, παρ’ ότι υστερεί στον αγωνιστικό χώρο, στο οπαδικό λογαριασμό πάει καλά. Αλήθεια, πόσο συφιλητικός είναι ο κόσμος.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ