ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ…

Μπήκε η άνοιξη. Μας ήρθε χωρίς να μας ρωτήσει και είναι γεγονός αδιάφορο αν το μαρτυρά το καλεντάρι… Μάρτιος μήνας, και μια κλεφτή ματιά στη σκέψη του Ηλία Μπαζίνα, σε αράδες δικές του, λίγες και μετρημένες που λένε πολλά και ζητάνε περισσότερα από τον αναγνώστη να σκεφτεί με αφορμή το καλημέρα της άνοιξης...Είναι απόσπασμα από δημοσιευμένο στη φυλλάδα κείμενο του Ηλία, που το νόημα του έχει την αξία του, είτε διαβαστεί σήμερα, είτε μετά από έναν αιώνα…

γράφει ο ηλίας μπαζίνας

...Το θαύμα της άνοιξης ξανακτυπάει την πόρτα μας. Ποιός το αντιλαμβάνεται στην Αθήνα; Μια κοινωνία η οποία δεν μετέχει στις εποχές του χρόνου παρά μόνον τις λίγες ημέρες των ''διακοπών''. Οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν παραιτηθεί από τις απλές και σίγουρες και προαιώνιες χαρές της ζωής υπέρ της αναζήτησης ενός «καλύτερου κόσμου» που δεν έρχεται.

Χάνεται η ικανότητα της απόλαυσης απλών και ατίμητων πραγμάτων, που θεωρούνται δεδομένα και γι’ αυτό περιφρονούνται. Παράδειγμα, ένα ανοιξιάτικο πρωινό ενός νέου και υγιούς ανθρώπου χωρίς ιδιαίτερα βάσανα.

Η ικανότητα ξαναγυρίζει, αλοίμονο, στην προχωρημένη ηλικία, όταν η προοπτική του τέλους της ζωής βοηθάει το βλέμμα της ψυχής να ξεχωρίζει τα σπουδαία από τα ασήμαντα.

Διαβαστε ακομα:

ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ... ΙΔΙΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ