ΕΦΥΓΕ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ

Ο Τάκης Μουσαφίρης δεν είναι Χατζηδάκις, ούτε Θεοδωράκης. Δεν μπαίνει στο ίδιο ύψος με τον Ξαρχάκο και τον Λοϊζο. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε άλλα ονόματα συνθετών της μεταπολεμικής περιόδου. Δόξα να ‘χει ο θεός Απόλλων μόνο από μουσικούς που έγραψαν τραγουδάρες δεν πάσχουμε. Μεγάλη η σχετική λίστα και καμιά διάθεση να επιχειρήσουμε κρίσεις και συγκρίσεις με αφορμή το θάνατο του σεμνού Τάκη Μουσαφίρη.

Πεθαίνει κάποιος ο οποίος δεν άφησε πίσω του τίποτα. Περίεργο, σκέπτεσαι. Γιατί τον αναφέρουν, όταν και από το χώρο του ακόμα είναι απών δεκαετίες. Όταν δεν έκανε κάτι αξιοσημείωτο ως ηθοποιός, τραγουδιστής, πολιτικός, αθλητής. Αναφέρουν, όμως, την είδηση του θανάτου στο ίδιο μέγεθος, ίσα κι όμοια μ’ άλλον που άφησε πίσω του πράμα.

Ο Μουσαφίρης, για παράδειγμα. Είπαμε, δεν είναι Σπανός και Πλέσσας, Χατζηνάσιος και Νικολόπουλος, Μαρκόπουλος και Μικρούτσικος. Είναι μια και μιάμισυ σκάλα πιο κάτω. Τράγούδια, όμως, που υπέγραψε θα χρειαστεί να περάσουν δεκαετίες να ξεχαστούν από τα χείλη μας.   

Να αναφέρουμε τα «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», «Πες μου, πού πουλάν καρδιές», «Σε μια στοίβα καλαμιές», «Χιονάνθρωπος», με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Και «Ο ταξιτζής», «Εγώ ο ξένος», «Ένα λεπτό, περιπτερά», «Εγώ να δεις» με τον Στράτο Διονυσίου. Αρκετά είναι αυτά.