ΤΖΙΤΖΙΦΑ ΣΕ ΕΣΣΑΝΣ ΑΠΟ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ ΚΟΥΛΗΣ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΣ

Διαβάζεις γραπτό του Μπαζίνα στον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'' κι ένα πράμα έρχεται στο νου: Δυστυχία! Γιατί δεν βρίσκεις σήμερα, στον καθημερινό δήθεν ενημερωτικό δημόσιο λόγο των εφημερίδων για το περίπτερο και το διαδίχτυο, κείμενα άξια να τα ρουφήξεις. Η φτώχεια! Δεν είναι μόνο ότι σου αμολάνε ειδήσεις και... αποκαλύψεις και... συγκινήσεις για πράγματα εντελώς περιττά. Είναι η προχειρότητα, η φτήνεια, η ρηχότητα και η απροκάλυπτη αντιγραφή στα ρεπορτάζ χωρίς υπογραφή και ψυχή δημοσιογραφική.

Στη φυλλάδα, το 2008, σε κείμενο που δεν έχει ηλικία, γράφει ο Μπαζίνας (1940-2013): Μεγάλη πλάκα έχει αποκτήσει η ''νηστεία'' της Καθαράς Δευτέρας, όπως την έλεγαν οι παλαιοί. (Σήμερα τη λένε ''Καθαρή'' Δευτέρα και αυτό της αφαιρεί κάτι από τη μαγεία της). Η έννοια ''νηστεία'' έχει φάει τέτοια καραξεφτίλα, που λίγες έννοιες έχουν υποστή... 

Αφού αναλύει ο Ηλίας γιατί η ''Καθαρή'' Δευτέρα είναι η πιο ''ακάθαρτη'' μέρα του χρόνου, όπως σημειώνει, ''από πλευράς κατανάλωσης δύσπεπτων και ανθυγιεινών εδεσμάτων, μετά φυσικά από την άπαιχτη Κυριακή του Πάσχα... '' κλείνει τη στήλη του με τις ακόλουθες αράδες... 

... Το πιο γνήσιο ίσως ελληνικό μενού είναι ο ΟΥΖΟΜΕΖΕΣ. Και τα καλά ουζάδικα έχουν αρχίσει να εκλείπουν.

Τη θέση τους παίρνουν δήθεν “έθνικ” του πωπού, συνήθως με τραγικές έως τραγελαφικές τιμές και με μαγειρική της κακιάς συμφοράς. Διότι η μαγειρική, αδέλφια, είναι δύσκολη υπόθεση. Και αν θέλετε να καταλάβετε αν κάποιο μαγαζί μαγειρεύει καλά, αναζητήστε στον κατάλογο του φαγητό ΚΛΑΣΣΙΚΑ, που τα ξέρουμε όλοι. ΕΚΕΙ φαίνεται του καθενός η μαγκιά.

Όταν στο μαγαζί ακούω: “Φτιάνω ΙΜΑΜ καλύτερο από της θείας σου της Βούλας”, γίνομαι όλος αυτιά! Όταν ακούω “σωτάρουμε με εσκαλόπ με φρέσκο αραχιδέλαιο μαζί με μπανάνα και τραχανά Θεσπρωτίας, μαραίνουμε για δύο λεπτά τη λεβάντα και το ψιλοκομμένο σέσκουλο στον ατμό και σβήνουμε με Σατώ Καρακακαρδ εσοδείας 1974, αφού προηγούμενα εκθέσουμε τα κούμαρα και τα τζίτζιφα σε εσσάνς από αναθυμιάσεις κουλού γαλοπούλας και στη συνέχεια…”. Κάπου εκεί με έχει χάσει. Δεν σηκώνομαι ποτέ να φύγω, δεν είμαι τέτοιος τύπος. Ούτε δώνω πίσω τρία πιάτα σαν την ξαδέρφη μου τη Βίβιαν στην  Ατλάντα, για να κρατήσω το τέταρτο με μορφασμούς εμετικής τάσης. Απλά, δεν ξαναπατάω.

Έχει γεμίσει ο τόπος απατεώνες και ειδικά απατεώνες που έχουν πιάσει το σφυγμό του Έλληνα “Δώστου να φάνε σανό ποτισμένο με λυματολάσπη και χρέωσε τη σπεσιαλιτέ αυτή 800 ευρώ τη μπουκιά. Θα στην πληρώσουν και θα φέρουν και το φίλο τους, ακόμα πιο μαλάκα νεόπλουτο, για να τον καταπλήξουν!…”. Καλά τους κάνουν τα κωλολαμόγια! ΒΡΙΣΚΟΥΝ!…

Εγώ έχω τεράστιο πρόβλημα, ειδικά όταν θέλω να περιποιηθώ άνθρωπο που του έχω υποχρέωση και που καταλαβαίνει ο ουρανίσκος του από καλό φαϊ και προπάντων από ΠΙΟΤΟ. Ή μάλλον, για να λέμε τα σωστά όπως λέμε και τα στραβά, αν την περίσταση καλύπτει κρεατικό, πρώτης ποιότητας και μαγειρεμένο με τεράστιο μεράκι ΣΥΝ κρασί απολύτως καταπληκτικό σαν αξία των χρημάτων σου, έχω βρει ως σίγουρη λύση τον “ΤΗΛΕΜΑΧΟ” στην Κηφισιά. Ένα μαγαζί προϊόν αγάπης για τη γευσιγνωσία σε συνδυασμό με πάρα πολύ ψάξιμο.

Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν και άλλα μαγαζιά ανάλογου ευρωπαϊκού επιπέδου. Δεν γίνεται να τα ξέρω όλα αν και έχω περπατήσει πολύ σε αναζήτηση του σωστού φαγητού και ποτού. Οι περισσότερες απογοητεύσεις μου προέρχονται από δήθεν ψαρομάγαζα -ένα κάποιο ψάρι σαν όλα, ψημένο αδιάφορα- όπου το μόνο άξιο λόγου είναι τα συντριπτικά κατάγματα από το λογαριασμό.

Επίσης απελπισία είναι τα περισσότερα δήθεν ιταλικά, όπου μια μακαρονάδα κόστους για το κατάστημα τριών ευρώ χρεώνεται είκοσι φορές απάνω. Η τελευταία φορά που έφαγα σε σωστό θαλασσινάδικο, πρώτη ποιότητα και άψογο σέρβις και τιμή, ήταν στη... Ρόδο! Ευχαρίστως θα ακούσω υποδείξεις από όποιον έχει κάτι καλό να προτείνη.

ΕΦΥΓΕ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ