ΣΑΡΔΕΛΑ ΚΑΛΛΟΝΗΣ, ΑΛΛΟ ΠΡΑΜΑ... , ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΩΜΗ!

Ήταν ένας υπέροχος Αύγουστος στη Μυτιλήνη. Με καιρό γλυκό. Χωρίς μελτέμια. Στο νησί είχε πολύ ψάρι. Επτά σαρδέλες Καλλονής η μερίδα στο πιατάκι, όταν στις καλές χρονιές έβαζαν το πολύ πέντε. (Είχα πετύχει καλοκαίρια που δεν υπήρχε λέπι). Πρέπει να κατανάλωσα πάνω από τριακόσιες αυτές τις δεκαπέντε μέρες.

Τα χταπόδια ήταν παντού σωστά χτυπημένα και λιασμένα. Και βεβαίως άριστα ψημένα. Στα μαγαζιά της Μυτιλήνης δεν μαλακώνουν ΠΟΤΕ το πλοκάμι, όπως κάνουν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, με λίγο βράσιμο πριν το ρίξουν στα κάρβουνα. Αλλά, τι λέω. Δεν βρίσκεις πια στην Ελλάδα λιαστό χταπόδι. Οι περισσότεροι το βάζουν λίγο στη χύτρα να μαλακώσει και τέλος. Υπάρχουν και κάποιοι που το σβουρίζουν στο πλυντήριο! Όλα αυτά, βέβαια, συνιστούν ύψιστη προσβολή και «μαγάρισμα» στον κορυφαίο αυτό ουζομεζέ. ( Ένα μυστικό στο ψήσιμο: μια-δυό χαρακιές στο πίσω μέρος του πλοκαμιού).

Ολόφρεσκο καλαμάρι και μπαρμπούνια στα κάρβουνα στον «Ουρανό», στην Απάνω Σκάλα. Εξαιρετική σπιτική τονολακέρδα στο λιμανάκι στο Πυργί. Άριστες οι γούνες στη Θερμή. Ριγανάτος κολιός στα κάρβουνα στου «Καραγιάννη» στην αγορά, να σου κεντρίζει τα ρουθούνια μέχρις μυελού οστών. Μοναδικές στην Ελλάδα ξιδάτες σουπιές στον «Ερμή», λίγο πιο κάτω. Ξιφίας και γαλέος στην Παναγιούδα με ποιητική σκορδαλιά (συμβουλή: το ψητό ψάρι θέλει λίγο σκόρδο. Ψιλοκομμένο με ξυράφι, αλλά αψύ, σερνικό. Στο νησί οι μερακλήδες το τρώνε ωμό. Moi aussi). Mπαμπόσαργοι από το καϊκι στην Σκάλα Συκαμινιάς με θέα την Παναγιά την Γοργόνα. Ένα καζάνι οστρακοειδή στο «Απάγγιο», μέσα στην πόλη.  

Και σαρδέλα. Πολύ σαρδέλα. Με ρωτάνε φίλοι μου αν μυρίζει. Ξεχάστε το παιδιά. Καμία σχέση με τη μπόχα της σαρδέλας στο τηγάνι ή τα κάρβουνα. Εδώ μιλάμε για άλλο πράμα. Σαρδέλα Καλλονής, κύριοι. Τρώγεται ωμή και δεν μυρίζουν ούτε τα χέρια. Το καλύτερο σούσι στον κόσμο. Ευτυχώς, δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα οι μεγάλοι σεφ.

Μοναδικό, αλλά πολύ σοβαρό θέμα: η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγόρευσε το χύμα ούζο. Μόνο εμφιαλωμένο πια. Ακόμα και σε ποτοποιίες 150 ετών από το πρατήριο τους. Άσε, να μην το σκέφτομαι, Μην πω καμία κουβέντα τώρα, διότι στο νησί είπα και τα πάτερ ημά μου στα προσκυνήματα του.

Επί δύο εβδομάδες το μοναδικό κρέας που δοκίμασα ήταν ντόπιος παστουρμάς. Με επίσης ντόπιο κασέρι. Έτσι για τη μυρωδιά. Είναι αδύνατον να περάσεις από τα χασάπικα στην αγορά και να μην πάρεις λίγες φέτες. Απλά αδύνατον.

Επιστρέφω Αθήνα. Όπου όλα τα παραπάνω χάνουν τη γεύση τους. Κι όπου το ούζο δεν τραβιέται με τίποτα. Θα ξαναβρώ βέβαια την παγωμένη μπύρα, (σοβαρή πηγή έμπνευσης και σοβαρή ιστορία επίσης), της οποίας η σαιζόν είναι από Μάιο μέχρι και Οκτώβριο. Αλλά και την καθημερινότητα…. Ευτυχώς, όμως, ήπια ούζο για ένα χρόνο.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΠΕΤΑΞΕ ΑΠ' ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ