Μου έπεσε βαριά η Αθήνα στο στομάχι. Και επειδή αρνούμαι προς το παρόν να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα, λέω σήμερα να γράψω για ένα αγαπημένο μου θέμα και να μοιραστώ μαζί σας τις προτιμήσεις μου στα οινοπνεύματα και τους μεζέδες τους. Επιγραμματικά και μόνο λοιπόν και ξεχνάμε τζατζίκια, σαλάτες, πατάτες, σάλτσες κλπ:
Ούζο, που το’ χω και πρόσφατο. Πολύ δύσκολη περίπτωση. Θέλει αύρα θαλασσινή, ιώδιο κι αρμύρα, ήλιο και καλοκαίρι. Χειμώνα και στην πόλη δεν πίνεται. Η σαρδέλα Καλλονής βγαίνει μόνο Αύγουστο και μόνο στην Μυτιλήνη, οπότε την ξεχνάμε.
Κορυφαίος ουζομεζές το λιαστό χταπόδι στα κάρβουνα (φώτο). Αλλά κι αυτό το ξεχνάμε, διότι λιαστό χταπόδι δεν βρίσκεις πια πουθενά. Προτείνω τα αλίπαστα: τσίρο, λακέρδα. Σταθερές αξίες, αλλά δύσκολο να βρεις καλή ποιότητα. Και δεν τα βάζουμε μαζί. Και βεβαίως το ψητό καλαμάρι και η γαρίδα. Σκέτα. Και μόνο φρέσκα. Τα κατεψυγμένα βρωμάνε. Και ΠΟΤΕ γαρίδα σαγανάκι. Τηγανόλαδο, ντομάτα, φέτα, σάλτσες κλπ. σκοτώνουν το ούζο. Εξαιρετικά και τα οστρακοειδή. Αλλά προσοχή: Αν σε βρούνε μπόσικο, σου πασάρουνε εβδομάδας για φρέσκα ημέρας.
Πάμε στη μπύρα. Στέκεται πλάι σου σαν φίλος πραγματικός. Είναι πάντα εκεί να σε βοηθήσει στα δύσκολα. Στη βόρεια Ευρώπη την πίνουν αντί για νερό. Χειμώνα-καλοκαίρι. Στη χώρα μας πίνεται παγωμένη. ΟΧΙ το ποτήρι. Η μπύρα. Μαύρες και αγγλικές τις ξεχνάμε. Χάλι μαύρο. Προτιμώ τις pilsner. Τις lager τις έχω για ποδόλουτρο. Και κάτι weiss, helles κλπ. έχουν γεύση μπουγαδόνερου. Οι Γερμανοί τις πάνε γιατί βράζουν στο στομάχι και χορταίνεις χωρίς να φας. Αηδιαστικά πράματα.
Στη Γερμανία την σερβίρουν με λουκάνικα, μουστάρδα και ξινολάχανο. Έξοχος συνδυασμός. Εκατοντάδες οι επιλογές. Η αλλαντοποιία και η βιομηχανία μουστάρδας εκεί είναι κορυφαίου επιπέδου. Παγκοσμίως. Προσοχή στο λουκάνικο: όχι καπνιστό, όχι με πράσο, πορτοκάλι, όχι με αρνίσιο, μοσχαρίσιο κιμά. Γουρούνι καθαρό. Αποφεύγουμε τις καυτερές μουστάρδες. Επίσης όχι πιπεριά, ιδίως καυτερή.
Ψάχνουμε καλό τουρσί ξινολάχανο. Εναλλακτικά αγγουράκι. Το ξύδι πάει με την μπύρα. Σε αντίθεση βέβαια με το κρασί. Όπου το ξύδι είναι πραγματικός φονιάς. Σε κάποια «καλά» μαγαζιά στην Αθήνα αλλά και σε άλλα trend στου Ψυρρή έχω δει με τα μάτια μου χαχόλους να παραγγέλνουν σαλάτα με βινεγκρέ και λευκό κρασί. Σαν να λέμε ρέγγα με μέλι.
Η παγωμένη pilsner πάει επίσης με ντομάτα και βρασμένο αυγό. Βέβαια είναι θέμα να βρεις σήμερα καλή ντομάτα, διότι τα τελευταία χρόνια είναι σαν κολοκύθια. Κάνεις αμάν να βρεις ντομάτα που να μυρίζει ντομάτα. Και καλό αλάτι. Προτείνω ανυπερθέτως το μανιάτικο θαλασσινό που βγαίνει στις αλυκές πάνω στα βράχια του Ταίναρου. Τρώγεται μόνο του. Αν πέσει στην σωστή ντομάτα είναι καταπληκτικός συνδυασμός. Και το αυγό σφιχτό, κομμένο στα τέσσερα με αλάτι, πιπέρι, λάδι και ξύδι. Όχι μηλόξιδο και τέτοιες αηδίες. Ξύδι κανονικό. Από κρασί. Και φυσικά αιγαιοπελαγίτικο μπαρμπούνι και κουτσομούρα. Με τα χέρια, να γλείφεις και τα δάχτυλα. Αριστούργημα.
Για κρασί και τσίπουρο απαιτούνται ιδιαίτερα σεντόνια. Κλείνω με δύο γκουρμέ συμβουλές για ουίσκυ, single malt εννοείται, που μου τις εμπιστεύτηκε ο ίδιος ο Μπαζίνας, μέγας ρέκτης και ο μεγαλύτερος εστέτ που έχω γνωρίσει: Τα speyside θέλουν σύγκλινο Μάνης. Και τα θαλασσινά, λόγω τύρφης, αυγοτάραχο Μεσολογγίου. ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ συνδυασμοί.
Διαβαστε ακομα:
ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣ
