ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΑΦΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΑΣΤΡΑ

Το πρώτο που διαπίστωσα μετά από τριήμερη παραμονή στους Παξούς είναι ότι το νησί σε προκαλεί να το ψάξεις. Κι άρχισα να το ψάχνω... Αφήνω στην άκρη την Ιστορία, δηλαδή την ανθρώπινη δραστηριότητα στο παρελθόν. Αδιάφορο εντελώς είναι πότε κατέλαβαν το νησάκι οι Βενετσιάνοι, πότε περιήλθε στους Γάλλους, Άγγλους κι άλλους πολιτισμένους λαούς. Με την ευκαιρία ένα ερώτημα...

... Γιατί έκαναν το ντου οι ξένοι σ' έναν από τους παραδείσους της σημερινής Ελλάδος; Ασφαλώς όχι για να τον απολαύσουν. Να τον θαυμάσουν. Να προσκυνήσουν τους ναούς του και, για να μη θεωρηθώ βαρβαρικής καταγωγής, εννοώ τις παραλίες και τα βράχια, την πυκνή βλάστηση και τα φυσικά υψώματα. 

Οι αληθινοί ναοί είναι αυτοί που έφτιαξε η φύση. Όχι οι άλλοι, ειδωλολατρικοί και ψευτοειδωλολατρικοί, που φανερώνουν τον ανθρώπινο πρωτογονισμό. Και γενικά τις ανθρώπινες αδυναμίες, την ανικανότητα να αποδεχθούν τη μοναξιά τους. Και την τραγικότητα της ύπαρξης τους.

Καταραμένο δίποδο. Σηκώνει εκκλησίες και κάστρα. Να προστατευτεί από τους εχθρούς. Και ποιοι είναι οι λεγάμενοι, νόμιμοι και πειρατές; Κουστουμάτοι και ρασοφόροι, άπλυτοι και κουρσάροι. Η καταστροφική παρουσία του ισχυρού. 

Όνειρο είναι οι Παξοί. Λες και κρατάνε ακόμα την παρθενιά τους κάποιες γωνιές, κάποιες θαλάσσιες χωσιές ολόγυρα στην ακτογραμμή του πάρκου. Ναι, οι Παξοί είναι πάρκο, ένα δάσος με ξέφωτα, όχι όποιο κι όποιο νησι.