ΟΙ ΟΥΝΟΙ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ, ΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΙ ΤΟΥ ΤΖΕΚΙΣ ΧΑΝ, ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ…

Τι ήθελε να παραστήσει η Γερμανία με την εννιάρα που έριξε στο δύσμοιρο το Λιχνενστάιν; Εκείνος ο αχώνευτος ο Μίλερ γιατί σήκωσε θριαμβικά τα χέρια του στο 8 – 0 ; Και το πλήθος στις κερκίδες τι ακριβώς πανηγύριζε;  Αυτό δεν ήταν ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Ήταν σφαγή.

Βλέποντας τις εικόνες στο διαδίκτυο θυμήθηκα τον Στήβεν Πρέσφιλντ, στις αριστουργηματικές "Τελευταίες Αμαζόνες" του, που αφήνει ενεό το βασιλιά Θησέα στη θέα των ανελέητων σφαγών στους πολέμους των βαρβαρικών φυλών στις στέπες της Σκυθίας.

Υπήρξαν λαοί στην ιστορία που απαιτούσαν από τους ηγέτες τους αίμα και θάνατο για πρωινό. (Προτείνω την “Ιστορία του Πολέμου” του John Keegan και τις ιστορικές μονογραφίες του John Man). Ανεξήγητη,   παραμένει ακόμα και σήμερα η θηριωδία των αρχαίων Ρωμαίων, παράδοξη και άτυπη για έναν πολιτισμό που αναπτύχθηκε στις παρυφές της Μεγάλης Ελλάδας και νανουρίστηκε από τα ίδια αλμυρά νερά της Μεσογείου.

Η ασιατική στέπα, οι μογγολικές πεδιάδες και τα υψίπεδα του Καρακορούμ και του Αλτάι γέννησαν τέτοια θηριώδη βία, που είναι επίσης ένα άλυτο ιστορικό και ψυχιατρικό πρόβλημα. Για κάποιον σκοτεινό λόγο η κατάκτηση και η σφαγή στα μέρη εκείνα ήταν αυτοσκοπός. Δεν υπήρξε ποτέ ενταγμένη στα πλαίσια κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού, δεν εξαπολύθηκε στα πλαίσια κάποιου φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, δεν είχε από πίσω της καμία ιδεολογία, ούτε είχε βέβαια στόχο την επιβολή του σαμανισμού ανά την υφήλιο. Κάποια ανεξήγητη και άγνωστη στον πολιτισμό δύναμη το υπαγόρευε και δεν υπήρχε σε εκείνες τις ορδές καμία αντίρροπη δύναμη ή παράδοση να το σταματήσει.

Οι Ούνοι του Αττίλα, οι Μογγόλοι του Τζενγκις Χαν και του Ταμερλάνου και οι Τούρκοι του Αρπ Αρσλάν δεν γνώριζαν άλλο τρόπο ζωής αλλά και διασκέδασης. Μάλιστα ο ίδιος ο ηγέτης τους πρέπει να ήταν απολύτως βέβαιος ότι, αν κάποια στιγμή τα θηρία που οδηγούσε, σαν αρχηγός της αγέλης, οσφραίνονταν κάποια αδυναμία, κάποιον "ηθικό", "πολιτισμένο" φραγμό ή, ακόμα χειρότερα, φόβο του, το επόμενο κεφάλι με το οποίο θα έπαιζαν πόλο στο στρατόπεδο του, θα ήταν το δικό του. 

Ποια αρχαία τρέλα μπορεί να πέρασε από τις ορδές της στέπας που εγκαταστάθηκαν στις ουγγρικές πεδιάδες (στο μαλακό υπογάστριο της Γερμανίας) στις βάρβαρες φυλές των Γότθων, των Σαξόνων, των Μπαγιουβάρων και των άλλων λαών που στο πέρασμα των χρόνων συγχωνεύθηκαν και δημιούργησαν το τευτονικό έθνος;

Το παιδικό παραμύθι, με το οποίο τα παιδιά αυτού του λαού μεγαλώνουν είναι ο μύθος των Νιμπελούγκεν και του Ζίγκφριντ, όπου εξέχουσα θέση κατέχει και ο König Etsel. Δηλαδή ο βασιλιάς Αττίλας. Μεγάλη ανατριχίλα.

Στο δικό μας χωροχρόνο, από τις απαρχές της προϊστορίας ξέρουμε τι είναι Πόλεμος. Κι όμως, η αττική τραγωδία, αν και γραμμένη από ανθρώπους με βαρύ πολεμικό μητρώο ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τον πόλεμο και κομματιάζει τους ήρωες της.

Οι Έλληνες, ήδη στο λυκαυγές της Ιστορίας, ήταν σοφοί, έχοντας πίσω τους μακραίωνη πολεμική παράδοση και ποταμούς αίματος. Οι σκοτεινοί αιώνες που ακολούθησαν την καταστροφή του Μηκυναϊκού πολιτισμού έδωσαν σαν απόσταγμα την σοφία των ομηρικών στίχων που ΔΕΝ ΕΞΥΜΝΟΥΝ, αλλά ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Και βέβαια, άλλο πράγμα ο πόλεμος και άλλο η ΣΦΑΓΗ. Ο δικός μας πολιτισμός την αγνοεί, την εχθρεύεται. Αλλού φαίνεται ότι είναι διασκέδαση.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΕΡΕΥΕΙ ΣΑΝ ΤΟ... ΠΟΤΑΜΙ