Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ

«Είμαι συνταξιούχος τελωνειακός και τάχα λογοτέχνης, αλλά και Ανάξιος απόγονος ορεσίβιων προγόνων...». Έτσι αυτοσυστηνόταν και επειδή είχε εντελώς προσωπικό ύφος τι πιο εύκολο να τον πουν εκκεντρικό. Ιδιόρρυθμο. Περίεργο. Τον πιο σπουδαίο εκπρόσωπο του λεγόμενου υπερεαλισμού στην Ελλάδα.

Μεγάλη κουβέντα ο ίδιος να λες «Είμαι τάχα λογοτέχνης» όταν έχεις γράψει τα άντερά σου, από πεζά μέχρι ποιήματα, από θέατρο μέχρι Ιστορία. Η απόλαυση όταν διάβασα τα δύο βιβλία του «Το 21 και η αλήθεια», εκδόσεις Κάκτος.

Από το βιογραφικό του όπως ο ίδιος το γράφει: «Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων «αεί-μη-διδασκόμενος», εν αναμονή το «εσχάτου-μου-μαθήματος» ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ''για τα βουνά και για τα δάση που είδα...''. Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών ασήμαντων, υπογράφομαι, ο ταπεινότατος

Γιάννης Σκαρίμπας»

Μιλάς για τον Παπαδιαμάντη και η σκέψη πάει στη Σκιάθο. Στην Πρέβεζα όταν αναφέρεσαι στον Καρυωτάκη και για τον Καβάφη στην Αλεξάνδρεια. Ο «μπαρμπα-Γιάννης», όπως αποκαλούσαν τον Σκαρίμπα, ταυτίστηκε με την Χαλκίδα. Εκεί πήγαιναν οι δημοσιογράφοι να τον συναντήσουν, να του πάρουν συνέντευξη και να ακούσουν το «κάτι άλλο», σκέψεις και λόγια ασιδέρωτα. Όπως μονάχα αυτός με τη δική του γνησιότητα έλεγε.

Γεννήθηκε Σεπτέμβριο του 1893, σ' ένα χωριό της Φθιώτιδας, δημοτικό πήγε στα Σάλωνα, σχολαρχείο στο Αίγιο, γυμνάσιο στην Πάτρα και κατέληξε στην Χαλκίδα. Μόνιμα. Στην αγαπημένη του Χαλκίδα. Έγινε εκτελωνιστής και γραφιάς.

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
Έτσι να 'μαι
Με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
Να κοιμάμαι