ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ

 
Ποντάρουμε σε ομάδες. Αυτό είναι το άρθρο πρώτο στο στοίχημα. Η ομάδα είναι αυτή που καθορίζει στον πιο μεγάλο βαθμό την πρόβλεψη. Όχι απαραίτητα η φανέλα της, η προϊστορία της, το ιστορικό της βάρος, όσο η αξία της σήμερα. Οι δυνατότητες της, η ρέντα της, η φυσική της κατάσταση.
 
Δεν ποντάρουμε σε χώρες. Ότι προτιμάμε, ότι δίνουμε ένα φτούκα προ σ' αυτήν ή την άλλη ομάδα επειδή είναι αγγλική ή την γερμανική. Δεν ποντάρουμε επίσης επηρεασμένοι από ποδοσφαιριστές. 
Στην πρόβλεψη, κατ΄αρχήν και κατά βάσιν, αρκεί η ταυτότητα της ομάδας. Το μέγεθός της. Όχι από ποιο πρωτάθλημα προέρχεται και ποιους ποδοσφαιριστές έχει στο ρόστερ. Ούτε ποιος είναι ο προπονητής στον πάγκο. Αδιάφορο κι αν ο πρόεδρος της είναι πακετοφόρος ή βρίσκεται εκτός φυλακής με άδεια γιατρού.
Το βλέπουμε χρόνια και δεν δικαιολογείται να μην το λαμβάνουμε υπ' όψιν. Η Λίβερπουλ και ο Αστέρας Τρίπολης, η ΑΕΚ  και η Αθλέτικο Μαδρίτης είναι ανεβασμένες στη ζυγαριά κι εμείς αυτές μετράμε. Τις κρίνουμε συνολικά και αφήνουμε σε δεύτερο πλάνο όλα τα άλλα που έτσι ή αλλοιώς επηρεάζουν το προγνωστικό μας.
Κάτι άλλο. Σήμερα μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχουν σχολές ποδοσφαίρου. Ούτε φυλετικές διαφορές. Ξεχωριστοί πολιτισμοί. Αυτά τα έχει τελειώσει η παγκοσμιοποίηση. Οριστικά. Αμετάκλητα. Έχουμε πλήρη αντίληψη για τον κόσμο της πραγματικότητας γύρω μας. Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, σκούροι, μελαψοί, ινδιάνοι, οι πάντες όλοι, όπου γης, ντύνονται το ίδιο. Κουρεύονται το ίδιο. Τρώνε τα ίδια φαγητά, πίνουν τα ίδια ποτά, ντοπάρονται με τις ίδιες ουσίες και τον ίδιο τρόπο. Χρησιμοποιούν τα ίδια φάρμακα, ακούνε την ίδια μουσική, βλέπουν τις ίδιες ταινίες. Και συνεχώς μπολιάζουν τη γλώσσα τους με κοινές λέξεις που κυριαρχούν στο παγκόσμιο χωνευτήρι.
Σε αγώνες πρωταθλήματος και Ευρώπης, με κλαμπ ή εθνική ομάδα, ο κανόνας είναι επιτακτικός στον τζόγο. Είστε στη δεκαετία του '30 του 21ου αιώνα. Θυμάμαι μουντιαλικό παιχνίδι, δεκαετία ’70, Χιλή - Αυστραλία. Ολοφάνερος ο διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού των αντιπάλων, επηρεασμένος από τις καταβολές τους. Το πως χρησιμοποιούσαν το σώμα τους, ιδιαίτερα τον κώλο τους για να προστατεύσουν την κατοχή της μπάλας οι Χιλιανοί ήταν ανώτερα μαθηματικά για τους χωριάτες Αυστραλούς.
Είδαμε την Ρωσία (φώτο) στο δικό της μουντιάλ του 2018. Αλήθεια, υπάρχουν Ρώσοι στον αιώνα μας; Σλάβοι με ντοστογιέφσκικη ψυχή. Με μνήμες στέπας. Και στο βάθος κήπος ο πρωτογονισμός του Κοζάκου. Όχι, βέβαια. Η δυτική σκέψη, η δύναμη της λευκής φυλής ισοπέδωσε κουλτούρες. Δεν μίκρυνε η Ρωσία με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μήπως με την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού η μεγάλη χώρα, που πάντα τρομάζει την άλλη πλευρά, απαλλάχτηκε από ένα βάρος. Και μια ενοχή την οποία δεν χρειάζεται η νεοκαπιταλιστική Ρωσία.
Ξεφύγαμε. Στο θέμα μας. Ποιοι Ρώσοι και Βραζιλιάνοι, Ισπανοί και Άγγλοι, Αργεντίνοι και Γάλλοι. Το Σήμερα είναι συντριπτικό. Ισοπεδωτικό. Ο Κινέζος και ο Περουβιανός κυκλοφορεί με συμπεριφορά Σουηδού και Κροάτη. Ένα πράμα ο ασπρουλιάρης πρώην αποικιοκράτης Βέλγος και Πορτογάλος με τον σκυλάραπα πρώην δούλο του, τον οποίο αποδέχεται ολότελα ισότιμο.

Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, στο κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο είναι συνέπεια διότι μπερδεύτηκαν πρώτα τα μπούτια και μετά τα αίματα. Και οι ποδοσφαιριστές δεν αγωνίζονται ως πατριώτες, αλλά ως καριερίστες.

Παίζουμε ομάδες και δεν κωλώνουν σε τίποτα να δώσουν φανέλα σε Μεξικάνο και Κορεάτη, Ισλανδό και Κολομβιανό. Η ομάδα είναι ομάδα, υπεράνω της χώρας της και καμία σχέση με την εθνική της. Πρώτα αυτό, λοιπόν. Πόσο ζυγίζει η ομάδα. Μετά όλα τα άλλα στον τζόγο.

Διαβαστε ακομα:

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ (ΦΡΙΚΤΟΥ) ΘΑΝΑΤΟΥ