ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΟΥΚΡΑΝΩΝ

Στον πόλεμο της Ουκρανίας αναδεικνύεται ο πατριωτισμός των Ουκρανών. Ανδρών και γυναικών. Ουκρανών που ζουν στη χώρα τους και μακριά της. Έχω ακούσει λόγια από Έλληνες που εκδηλώνουν το θαυμασμό τους έως στα όρια της ''ζήλιας'' για τους Ουκρανούς. Που δεν κώλωσαν επειδή τους επιτέθηκε μια υπερδύναμη. Και σε πολύ υψηλά ποσοστά φόρεσαν το χακί για να αντισταθούν στον εισβολέα.

Έρχεται, όμως, μια σκέψη με αφορμή τον ουκρανικό πατριωτισμό. Το συγκινητικό και άξιο συγχαρητηρίων πατριωτισμό από τον κάθε πολίτη όπου γης. Αυτό που δεν μπορεί ίσως να καταφέρει ο ουκρανικός στρατός, μάλιστα ενισχυμενος με τον πυρετικό φανατισμό και των μη στρατευμένων, και των ηλικιωμένων, πιθανόν να το φέρει σε πέρας η διπλωματία. Οι διαπραγματεύσεις. Και τούτη είναι η αντιηρωική διάσταση στον κάθε πόλεμο.

Έτοιμος είναι ο πατριώτης να δώσει το αίμα του, και τη ζωή του την ίδια, και το κάνει για το γαμώτο, για το άδικο του εχθρού, χωρίς να υπολογίζει τιμές και μεταθανάτιους ύμνους. Και, τελικά, απέναντι στην προσφορά του πατριωτικού αίματος και τον πόνο που περιμένει τον ανώνυμο εθελοντή στη λαίλαπα του πολέμου, στέκεται - και ζυγίζει ίσως πιο βαρειά - ο ''διαπραγματευτής''. Ο ικανός και ίσως πετυχημένος στο παζάρι με τον εχθρό. έστω κι αν συμφωνήσει να παραδώσει, όσια και ιερά για τα οποία ρίχτηκε στη μάχη προκειμένου να τα υπερασπίσει ο πατριώτης. 

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...