ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΓΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ...

Σε τούτα εδώ τα χώματα η σύνδεση μας με την αναγέννηση της φύσης και την ετήσια θυσία του αμνού είναι αλλιώτικη από οπουδήποτε αλλού. Χώνεψε τον πανάρχαιο παγανισμό και τη λατρεία της φύσης, τον ανάμιξε με παλιά χαρμάνια και αποστάγματα των Ιώνων φιλοσόφων, των Πυθαγόρειων και των Αλεξανδρινών νεοπλατωνιστών, τον πάντρεψε με τους Μακαρισμούς στην Επί του όρους Ομιλία κι έφτιαξε μια γλυκιά σχέση με το θείο, ήρεμη, αγαπητική.

Τα δικά μας τα διαδικαστικά στην Ανατολική –τότε - Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα κωδικοποίησε η Αλεξανδρινή Σχολή με θεμελιωτή αρχικά τον Κλήμη και ιδίως τον μαθητή του Ωριγένη, έναν σκληροπυρηνικό νεοπλατωνιστή και στωικό φιλόσοφο. Τόσο στωικό  που το παράκανε. Κι ακολούθησε κυριολεκτικά το κατά Ματθαίο (19:12) «εισίν εὐνοῦχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν των ουρανῶν» και πήγε κι έκοψε μόνος τα κοκόβια του. Αργότερα βέβαια και ο ίδιος κατάλαβε ότι έκανε λάθος και ευτυχώς το απαγόρευσε κατηγορηματικά στους πάντες.

Αλλά αν στην καθ’ ημάς Ανατολή η μόνη υπερβολή ήταν αυτή, στην Καθολική Ρώμη τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Και πολύ περισσότερο υπερβολικά. Εκεί έπαιξε μπάλα χωρίς αντίπαλο η Σχολή της Καρχηδόνας με θεμελιωτή έναν ψυχοπαθή πυρομανή, τον Τερτυλλιανό,  τον ονομαζόμενο και «Πατέρα της λατινικής Εκκλησίας». Που εχθρεύτηκε τον Γνωστικισμό και απέρριψε τελείως τις επιστήμες. Αποτέλεσμα: για σχεδόν 1.000 χρόνια στην Καθολική Ευρώπη υπήρξε μόνο μία Βιβλιοθήκη, του Βατικανού και αυτή απαγορευμένη.  Ακόμα μέχρι και σήμερα.

Στον κόσμο του Τερτυλλιανού δεν υπήρχε χώρος για την παραμικρή παρέκκλιση. Και η ποινή για την οποιαδήποτε παράβαση έφτασε να είναι μόνο μία: Η γέεννα του πυρός (φώτο). Ελληνική μετάφραση του εβραικού ge hinnom, κατ’ ακριβολογία το καθαρτήριο, το εξιλαστήριο πυρ, ο τόπος της μελλοντικής τιμωρίας των αμαρτωλών. Η Κόλαση.

Τα βασανιστήρια. Ο Θάνατος στην πυρά. Η απροσμέτρητη φρίκη. Μάλιστα οι καθολικοί ιεροεξεταστές πειραματίστηκαν και με το θειάφι, (Αποκάλυψη ΚΑ 8) με το οποίο άλειφαν ολόκληρο το σώμα των αμαρτωλών, ώστε να μεγιστοποιείται ο πόνος κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου. Κατά τη μακραίωνη διάρκεια της εξουσίας τους έστησαν αμέτρητα κρεματόρια απ’ άκρου σε άκρον της  πνευματικής και κοσμικής τους επικράτειας. Κι από αυτήν την σχολή πήραν την σκυτάλη οι σκληροί προτεστάντες προσκυνητές με όλες τους τις παραφυάδες.

Ενώ σ’ εμάς εδώ η πλατωνική παράδοση της Αλεξανδρινής Σχολής πέρασε στην ανατολική ελληνόφωνη και αργότερα Ορθόδοξη Εκκλησία  τον Θεό του Ελέους να δεσπόζει ως Παντοκράτορας και τη Παναγία ως Παντάνασσα στο Θόλο των Εκκλησιών της. Και ποτέ στα όρια της δεν άναψε πυρά για τιμωρία αμαρτωλού.

Σας φαίνονται μακρινά όλα αυτά; Άσχετα με την καθημερινότητα αλλά και τους βομβαρδισμούς, το τραπεζικό και το αγγλοσαξονικό δίκαιο; Για ξανασκεφτείτε το. Συγκρίνετε τις καθολικές λιτανείες της Μεγάλης Παρασκευής με τη δική μας ακολουθία του Επιταφίου. Προσέξτε πως  αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα η λοιπή προτεσταντική Ευρώπη. Αλλά όχι τώρα. Σε καμιά 15αριά μέρες. Τώρα έχουμε μπροστά μας το μοναδικό Ελληνικό Πάσχα.         

Διαβαστε ακομα:

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ