Ο ΝΕΚΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΣΑ ΜΕΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ

Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από το θάνατο του. Σα να ήταν χθες, που είχα πάει στην κηδεία του. Και πριν τρία χρόνια, άλλη έκπληξη αυτή, πέθανε και η Αθηνά. Η γυναίκα του Οδυσσέα Χατζόπουλου, 

Κόσμος πολύς, στεφάνια ατελείωτα στην κηδεία, δεν καταργείται εύκολα η παράδοση. Και ποιος δεν ήταν στο νεκροταφείο. Δεξιά κι αριστερά, εδώ δίπλα, και πιο πέρα, γεμάτος ο χώρος, με γνωστούς και κάποιους που πρώτη φορά συναντάς. 

Λέει κάποιος σ’ ένα από τα πηγαδάκια: «Να, που βρεθήκαμε πάλι σε κηδεία...». ''Ποια κηδεία!... '', σχολιάζει ένας χαμηλόφωνα. ''Δεν υπάρχει καμία κηδεία!... '', συμφωνεί άλλος. ''Ραντεβού μας έδωσε εδώ ο Οδυσσέας. Να μαζευτούμε εδώ όλοι όσοι τον αγαπάμε, όσοι τον γνωρίσαμε... ''.

- Μεγάλες κουφάλες οι αρχαίοι Έλληνες, παρασυμφωνεί τρίτος. Πεθαίνεις και πηγαίνεις σε βασιλιά, όχι σε κάποιον βαρεμένο με νυχτικιά. Ο βασιλιάς του κάτω κόσμου σε περιμένει, ο οποίος μετά την Απόφαση θα σε στείλει πίσω, ξανά στη γη.

- Και, τότε. πώς κρίνεται ο νεκρός;... , ξανά μανά ρωτάει ο άσχετος.

''Μόνον στον τομέα της ωφελιμότητος. Αν, δηλαδή, στην επιστροφή του, στην Δεύτερη Παρουσία του, θα είναι ωφέλιμος στην κοινωνία...''.

Γνώρισα τον Οδυσσέα λίγο μετά που έστησε τον «Κάκτο» το 1975 και ξεκίνησε να βγάζει επιστημονική φαντασία, Ισαάκ Ασίμωφ, Άρθουρ Κλαρκ κ.α. Έπαιζε, λέει, μουσική στο Hilton κι έγινε εκδότης. Ήταν, λέω εγώ, που τον γνώρισα, δυο ορόφους κάτω από την Ελευθεροτυπία, στην οδό Πανεπιστημίου, και συνεργάστηκα μαζί του πολλά χρόνια, ένα ανήσυχο πνεύμα, ένα τρυφερό πλάσμα. Είχε προβλήματα υγείας αλλά πέθανε στα 73, το 2014, σα σήμερα 27 Ιουνίου, διότι δεν ήθελε να ζήσει άλλο.

Έργο ζωής η πολυδάπανη έκδοση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, που εκτιμήθηκε η σπουδαιότερη στον κόσμο και βραβεύτηκε από το γαλλικό πανεπιστήμιο Aix-en-Province. «Έχασα πολλά λεφτά, αλλά κέρδισα τη ψυχή μου... » είπε για τη μνημειώδη έκδοση, την οποία αγνόησαν κράτος, κυβέρνηση, κόμματα, όλο το «σωματείο».