ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΔΕΝΔΡΟ, ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΜΕΝΟ...
Ειδικά αυτό το καλοκαίρι τα τζιτζίκια είναι πολλά. Πολύ περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά. Σε τι να οφείλεται αυτό; Το αναφέρω ως παρατήρηση όχι κάτι άλλο... Όποιος ζει σε σπίτι με αυλή, με δένδρα, μακριά από την πόλη, σίγουρα το έχει πάρει πρέφα. Βγαίνει έξω από το δωμάτιο του και είναι αδύνατον να μην τρακαριστεί με τζιτζίκια.
Λέω με τζιτζίκια, όχι με τζιτζίκι, όχι με ένα. Ο πληθυσμός των εν λόγω εντόμων έχει αυξηθεί τόσο πολύ που στην πέφτουν επάνω τους χωρίς να το επιδιώκουν. Λες και είσαι δένδρο, ένα μετακινούμενο δένδρο. Για τον τζίτζικα δεν έχει διαφορά αν είσαι άνθρωπος ή δένδρο, που το αναζητά να καβατζάρει και να αρχίσει να τζιτζικάει.
Πέντε μάτια έχει το τζιτζίκι και είναι κουφό. Αν, όμως, πλησιάσεις στο δένδρο που είναι αραγμένο, τότε θα σιωπήσει. Σε παίρνει χαμπάρι, και περιμένει να απομακρυνθείς για να βάλει πάλι σε ενέργεια τη βελόνα στο πικ-απ, το οποίο έχει μέσα στην κοιλιά
Στην καρδιά του καλοκαιριού γεννάει ο τζίτζικας επάνω στο δένδρο και τα μωρά του κατεβαίνουν στις ρίζες του, στο χώμα, ανοίγουν τρύπες και χώνονται εκεί για χρόνια. Πόσα, άγνωστο Από τέσσερα έως και 17 χρόνια μέσα στο έδαφος,κι όταν έρθει η ώρα τους ανεβαίνουν πάλι στο πεύκο γαι να κάνουν τη δουλειά τους. Το τζ τζ τζ..., γι' αυτό οι Έλληνες είπαν τέττιξ το τζιτζίκι. Έντομο της οικογένειας τεττιγιδών.
Λοιπόν, τι συμβαίνει κι αυτό το καλοκαίρι και κλήθηκαν μαζωμένες οι σειρές των θαμμένων τζιτζικιών. Με το τέλος του καλοκαιριού θα πεθάνουν, δεν ζουν περισσότερο. Δεν τζιτζικάνε περισσότερο από 2 έως 4 μήνες.
Διαβαστε ακομα: