ΜΙΑ ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΜΠΥΡΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΑ...

 
γράφει ο Φωστήρας 
 
Δεν έχει παπαλίνα φέτος η Μυτιλήνη. Ο γόνος ήταν λίγος, οι ψαριές δεν είναι καλές. Συμβαίνει κάποιες χρονιές να μην έχει ψάρι το νησί. Άλλες πάλι, τρως σαρδέλα Καλλονής για πρωινό. Έτσι είναι τα ψαροτόπια σε κλειστούς κόλπους. Στα πιατάκια θα βγάζουν δύο, το πολύ τρεις σαρδέλες. Ας είναι. Αυτές οι μικρές χαρές είναι που κάνουν τον χρόνο να περνάει όμορφα και την προσμονή ν’ αξίζει.

Έχει μία διαφήμιση η τηλεόραση τώρα τελευταία, με ένα τύπο με μακριά μαλλιά και μαύρα γυαλιά που λέει ότι η ομορφιά στη ζωή βρίσκεται στα απλά πράγματα. Με το που την άκουσα, το μυαλό μου ταξίδεψε στο νησί κι εκείνες τις γλυκές και ράθυμες ώρες, γεμάτες από θαλασσινή αρμύρα και καλοκαιρινή ρέμβη, γλυκάνισο και ηδονικές μυρωδιές, στην σκιά της Παναγιάς της Γοργόνας στην Σκάλα Συκαμινιάς, στο ταβερνάκι στο μικρό λιμένι, δίχως κινητό τηλέφωνο και wi – fi (τι να τα κάνεις;), την ώρα που ο Ζέφυρος απλώνει τη δροσερή του ανάσα στο βόρειο Αιγαίο, οι ηλιοκαμένοι γέρο- ψαράδες ξεπλέκουν τα δίχτυα τους και ο μοναδικός ήχος που ταράζει την γαλήνη είναι κάτι αδιάκριτοι τζίτζικες και τα παιδιά που σβουρίζουν στις πέτρες τα χταπόδια.

Δεν μιλάω για λεφτά, αυτοκίνητα, πεντάστερα ξενοδοχεία και ρούχα, ούτε για ακριβά κινητά και ρολόγια. Δεν μιλάω για μοντέλες και influencers (νέο φρούτο), που τουρλώνουν κώλους και βυζιά σε πιασάρικες πλαζ και πισινές για likes και διαφημίσεις, ούτε για μαγαζιά που ο λογαριασμός τους είναι όσο ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη.

Δεν μιλάω για επώνυμα ρούχα και παπούτσια, για διαγωνισμό του πιο πρωτότυπου και ευφάνταστου τατουάζ, των πιο γυμνασμένων κοιλιακών και καλλίπυγων οπισθίων, ούτε για beach bars με 120 ντεσιμπέλ στα ηχεία και τσιφτετέλια με ημίγυμνες πάνω στις μπάρες, ή για τις in παραλίες με ξαπλώστρες – υπερπαραγωγές, που κάνουν την ημέρα όσο το μηνιάτικο ενός παιδιού που δουλεύει delivery.

Όχι, είμαι μακριά από όλα αυτά. Μου τη δίνουν, τ’ απεχθάνομαι. Πολύ περισσότερο κι από πρόκληση, είναι ασέβεια, Τις δυο -τρεις φορές που βρέθηκα ανάμεσα τους, με έπιασε αποφορά. Μοιάζουν με τις τελευταίες ώρες της Πομπηίας. Και το χειρότερο είναι ότι η εύκολη και χωρίς σύνορα επικοινωνία, διασπείρει τις εικόνες και τα πρότυπα της οίησης, χωρίς αιδώ, χωρίς φραγμούς, χωρίς αντίβαρο και προσχήματα.

Τελικά κι εκείνη η διαφήμιση για τα απλά πράγματα φτάνει να σαχλαμαρίζει με την αξία τους και να τα ευτελίζει, αφού εκείνο που μένει είναι ότι μπορείς να τα αγοράσεις μόνο με πολλά λεφτά.      

Ενώ δεν είναι έτσι. Μια παγωμένη μπύρα και μια καλή παρέα αξίζει πολύ περισσότερο. Όπως και το μυτιληνιό ούζο με τον σωστό μεζέ. Θα πάω και φέτος στο νησί. (Η Χαρούλα Αλεξίου το είπε «τόπο» σε μία συνέντευξη της πριν λίγο καιρό. Έχει σπίτι στους Πύργους Θερμής και λατρεύεται απ’ τους ντόπιους). Με περιμένουν οι δειπνοσοφιστές και έχουνε βρει χύμα καζανιστό ούζο, 45 γράδα, από ποτοποιία που δεν σας την λέω. Θ’ ανέβω με τα πόδια στην Παναγιά την Αγιασσώτισα να προσκυνήσω στη χάρη Της τον 15αύγουστο και θα πάω στα βιολιά να χορέψω καριλαμά και μπάλο. Μη γελιέστε. Η ευτυχία, πράγματι, κρύβεται στα απλά πράγματα.    

Διαβαστε ακομα:

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ