γράφει ο Φωστήρας
Το Σαββατοκύριακο ο Πετρούνιας πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων (με λάθος κόμμωση πάντως). Δάκρυσα πάλι με την Ντρισμπιώτη. Τι περίπτωση είναι αυτή; Τι παράδειγμα! Όσο για εκείνη την 19χρονη γυναικάρα (τι χέρια, τι ώμοι, τι κορμοστασιά ήταν αυτή), που εξαφάνισε το ακόντιο στο Μόναχο προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έγραφε ο Μπαζίνας, που τόσο πολύ αγαπούσε τα αθλήματα δύναμης και θαύμαζε τις ρίπτριες.
Εμένα όμως με συνεπήραν οι εικόνες από τη Βόρεια Κορέα και τις γιορτές της για την νίκη της κατά του κορονοιού.
Η Βόρεια Κορέα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που νίκησε τον covid, δεν ξέρω αν το μάθατε. Είδα και στις ειδήσεις εκείνους τους δύσμοιρους υγειονομικούς του καθεστώτος (άπαντες με στρατιωτική περιβολή ασφαλώς), άλλοτε να αλαλάζουν σαν αλλόφρονες και άλλοτε να πλαντάζουν στον κλάμα ακούγοντας τον εμπνευσμένο ηγέτη τους, ντυμένο κάτασπρο!, ωσάν λευκή περιστερά (μάλλον για να ξεχωρίζει στις φωτογραφίες) και δεν μπορούσα να διακρίνω αν πρόκειται για φάρσα ή τραγωδία.
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες από τις φιέστες του Κιμ Γιονγκ Ουν, έχω δύο απορίες. Η πρώτη: Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα. Η δεύτερη: Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν στην Ελλάδα θιασώτες ενός τέτοιου καθεστώτος; Διότι υπάρχουν, μην έχετε καμία αμφιβολία. Και το πράγμα είναι πολύ σοβαρό. Όπως και το βλάψιμο τους. Που είναι ίδιο με όλων εκείνων που θαυμάζουν τα απολυταρχικά καθεστώτα, οποιουδήποτε χρώματος και παραλλαγής καθώς και τους «χαρισματικούς» ηγέτες τους.
Έχω μάλιστα την εντύπωση, για να μην πω τη βεβαιότητα, ότι περισσότερο και από το καθεστώς, γοητεύει τον κάθε λογής ηλίθιο η μορφή του «ηγέτη». Από Καντάφι και Σαντάμ μέχρι Ερντογάν και από Στάλιν και Κάστρο μέχρι Πούτιν.
Εδώ ευδοκιμούνε ακόμα παρ’ ημίν φρούτα που ομνύουν στο όνομα εκείνου του ελεεινού του Χίτλερ, που ούτε το θάρρος να αυτοκτονήσει δεν είχε στο τέλος. (Και ο μύθος της αυτοχειρίας του μαζί με την Εύα Μπράουν, έχει κι αυτός καταρρεύσει. Είναι σίγουρο πια ότι έφυγε για την Αργεντινή του Περόν λίγες ώρες πριν πέσει το Βερολίνο, παρέα με κάτι άλλα καλόπαιδα, Μπόρμαν και σία και ότι τελείωσε τις άθλιες μέρες του εκεί μετά από καμία εικοσαριά χρόνια).
Απαιτείται σοβαρή ψυχιατρική μελέτη στο ζήτημα. Μπορεί να’ ναι γονιδιακό το θέμα και να’ χει να κάνει με την αγελαία συμπεριφορά θηλαστικών που ζούνε σε ομάδες και συσπειρώνονται γύρω από τον αρχηγό. Ή να’ ναι κάποιου είδους εξουσιαστικό απωθημένο, σαν αυτό που κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι ότι κερδίζεις το τζακ – ποτ στο Τζόκερ. Να φαντασιώνεσαι ότι είσαι ο Σούπερμαν. Ή έστω ο Μπάτμαν.
Προσωπικά τείνω υπέρ της άποψης ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοζερί του μα@@κα, όπως την περιέγραψε ο ακαδημαϊκός μας Ευάγγελος Λεμπέσης στο μνημειώδες έργο του «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν των συγχρόνω βίω». Διότι χαρακτηριστικό και ιδιώνυμο του μα@@κα είναι η ακαταμάχητη ανάγκη του συνεχώς να αποδεικνύει την μα@@κία του.
Ότι και να’ ναι πάντως, το βλάψιμο φαίνεται ότι βαράει εμάς εδώ περισσότερο απ’ ότι αλλού και άλλους. Πώς αλλιώς να εξηγήσω αυτό το «Εθνάρχης» που χρησιμοποιούμε τόσο αβίαστα και εμείς και τα αδέλφια μας οι Κύπριοι; Τι μα@@κία είναι αυτή; Φαντάζεται κανείς τι γέλιο είχε να πέσει αν ξεστόμιζε κανείς κάτι τέτοιο σε αγγλοσαξονική τι - βι; Μα και μόνο που το λες καταλαβαίνει ο άλλος πόσο της πλάκας είσαι. Διότι από την στιγμή που ένας λαός χρειάζεται έναν «εθνάρχη», ή κάποιον «Αντρέα» ή ακόμα και έναν «Παπαδόπουλο» για να τον σώσει, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι σωτηρία δεν υπάρχει. Το αντίθετο μάλιστα. Μετά από κάθε «εθνάρχη», κάθε «Αντρέα» και κάθε «Παπαδόπουλο» είναι σίγουρη και μία τραγωδία.
Διαβαστε ακομα:
