Με θίγεις, μου τη βγήκε και στο κυριλάτο μεν, αλλά και στο ψιλοάγριο ένας. Και γιατί, παρακαλώ; Επειδή τον έθιξα. Επειδή, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται τον βάζω ίσα και όμοια με οπαδούς άλλης ομάδος, οποιαδήποτε ομάδος. Εδώ είμαστε.
Ο οπαδός είναι οπαδός. Έχω κάνει διατριβή επ’ αυτού, αν μου επιτρεπέται, και χωρίς παρεξήγηση. Πρώτα είναι οπαδός και μετά βάζελος και γάβρος, αεκτζής και παοκτζής, ό,τι άλλο. Ο δικός σου, όμως, διαμαρτύρεται, διότι σου λέει τι σχέση έχω εγώ ο παναθηναϊκάκιας π.χ. με τον ολυμπιακάκια και τον αεκάκια.
Υπονοεί, δηλαδή, μάλλον εννοεί ότι ο Παναθηναϊκός είναι κάτι μεγάλο, ξεχωριστό, εκλεκτό, θείο, ουράνιο. Στην πραγματικότητα δεν αναφέρεται στον Παναθηναϊκό, αλλά στην... ομάδα του. Κι ακριβώς επειδή η ομάδα του είναι ο Παναθηναϊκός, αυτή είναι ανώτερη ως σύμβολο, ως ιδέα, ως σύλληψη. Ανώτερη η δική του ομάδα και ηθικά, και πνευματικά, και ιστορικά ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ομάδες.
Μπήκα στη δουλειά σαν ''αθλητικός συντάκτης'', που λένε. Στον καιρό μου οι 90 στους εκατό που ξεκίναγαν επαγγελματικά τη δημοσιογραφία άρχιζαν από το αθλητικό, δηλαδή το ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ. Λίγοι, πολύ λίγοι από τους δημοσιογράφους που στη συνέχεια διέπρεψαν στο χώρο, που έγιναν διευθυντές πολιτικών εφημερίδων, περιοδικών, δεν είχαν βαπτιστεί στην κολυμπήθρα του λεγόμενου ''αθλητικού'' ρεπορτάζ.
''Αθλητικό'' ρεπορτάζ σημαίνει ότι έρχεσαι σε απ’ ευθείας επαφή με τον οπαδό. Τον άρρωστο οπαδό. Αυτόν που τρως στη μάπα και μέσα στο δημοσιογραφικό γραφείο. Ελπίζω να το ‘πιασες. Να το δάγκωσες το μούσμουλο. Κάποιοι συντάκτες ήταν περισσότερο φανατικοί από οπαδούς της εξέδρας. Μιλάνε οι προσωπικές εμπειρίες.
Στην παιδική μου ηλικία μεσουρανούσε ο Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκου που ζούσε μόνιμα στο Παρίσι. Αυτός μου «είπε» μ’ ένα άρθρο του ότι ο φανατισμός τυφλώνει. Ότι με τον φανατικό είσαι κορόιδο αν κάνεις διάλογο. Δεν βγάζεις άκρη. Πάω παρακάτω.
Η ομάδα Παναθηναϊκός δεν έχει καμία σχέση με τον οπαδό του. Αυτή είναι μια πρώτη κουβέντα. Το ίδιο η ομάδα Ολυμπιακός, δεν έχει καμία σχέση με τον οπαδό του. Το αυτό ισχύει για κάθε οπαδό κάθε ομάδας.
Αυτό που πραγματικά είναι ο Παναθηναϊκός, δηλαδή η ομάδα που κυκλοφορεί στην πιάτσα, που την βλέπουμε στο γήπεδο, δεν έχει καμία σχέση με εκείνον τον Παναθηναϊκό τον οποίον έχει εγκαταστήσει μέσα στη ψυχή του ο οπαδός. Ο όποιος οπαδός, ο κάθε οπαδός, της κάθε ομάδας, επικοινωνεί όχι ακριβώς με την ύπαρξη της ομάδας του, αλλά με τη φαντασίωση της. Με την αγιογραφία της, όπως την έχει ζωγραφίσει στη σκέψη του ο οπαδός.
Δεν σε θίγω, κύριε, όταν σε χαρακτηρίζω οπαδό, πρώτα οπαδό; Οπαδός είσαι, όχι θαυμαστής της ομάδας σου. Ούτε φίλος του ποδοσφαίρου είσαι. Του μπάσκετ. Του βόλεϋ. Αυτά έρχονται μετά. Πρώτα είναι το οπαδιλήκι. Αρνείσαι να κρίνεις την ομάδα σου, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται στο γήπεδο. Εσύ, στις φανέλες των ποδοσφαιριστών, ''βλέπεις'' το εικονοστάσι που έχεις κτίσει μέσα σου.
Δεν σου πείραξα, κι αυτό δεν είναι απολογία, τα όσια και ιερά με τα οποία θαρρείς πως κουβαλά η ευλογημένη ομάδα σου. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να καταφύγω σε διάλογο μαζί σου. Σ' αυτόν τον αιώνα θα παραμείνω αντιδημοκρατικός.
Διαβαστε ακομα:
ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΟΧΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΟΠΑΔΟΙ
