Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΑ ΨΩΝΙΖΕΙ ΑΥΤΑ...
28/11/2022
•
γράφει ο φωστήρας
“It’s beginning to look a lot like Christmas”, λέει εκείνο το εύθυμο τραγουδάκι και συνέλαβα χθες τον εαυτό μου πάλι να το σφυρίζει. Τα μαγαζιά στολίστηκαν με τα γιορτινά τους και το αγαπημένο Liasso στην Κυψέλη, Επτανήσου και Σύρου γωνία, έφτιαξε ξανά την ωραιότερη βιτρίνα της πόλης.
Μ’ αρέσουν οι παραδόσεις και όσο μεγαλώνω τις αγαπάω όλο και περισσότερο. Στο σπιτικό μας, η γιορτή της Αγίας Αικατερίνης, ένα μήνα πριν την Άγια Νύχτα, σημαίνει την έναρξη της εορταστικής περιόδου. Το σπίτι καθαρίζεται, στρώνουμε τα χαλιά και την Κυριακή απόγευμα κατεβάσαμε από το πατάρι το δέντρο και τις χαρτόκουτες από ΝΟΥΝΟΥ που γράφουν με μαύρο μαρκαδόρο «χριστουγεννιάτικα».
Και να’ μαι ξανά ν’ ανάβω το τζάκι. Να και το ίδιο ουίσκυ στο ίδιο ποτήρι. Να πάλι και τα ίδια τραγούδια στα ηχεία. Με πρώτο στη λίστα το “Last Christmas” των Wham, που από τότε που ακούστηκε έχει γίνει ο επίσημος ύμνος των Χριστουγέννων. Και να που για μία ακόμη φορά παλεύω να ξετυλίξω τα καλώδια με τα φωτάκια. Κι η τραπεζαρία που γέμισε με όλες τις μπάλες και τα στολίδια. Να κι ο Σκρούτζ, το στολίδι που πάντα πρώτος τοποθετώ στο ίδιο κλαδί. Να και τα υπόλοιπα, όλα στη θέση τους, σαν να τη ξέρουν και αυτά από μόνα τους. Να και το τελευταίο απ’ όλα, που αντί για άστρο έχει εδώ και χρόνια εξασφαλισμένη την θέση του στην κορυφή του δέντρου: η πορσελάνινη λευκοντυμένη φτερωτή νεράιδα, που με τ’ απλωμένα χέρια της, μοιάζει να σκεπάζει όλο το σαλόνι, έτσι που μας κοιτάζει με το αγγελικό της πρόσωπο από ψηλά.
Κάθισε κι η γυναίκα μου κι έγραψε μετά, γι ακόμα μία φορά, την ίδια λίστα με τα απαραίτητα για τα μελομακάρονα, που σε λίγες μέρες θα μοσχοβολήσουν το σπίτι. Το εξέχον τούτο υπούργημα το έχει αναλάβει από την μητέρα της, η οποία άφησε την συνταγή με τους κουραμπιέδες στην άλλη της την κόρη.
Να τα πάλι γραμμένα. Με την ίδια ακριβώς σειρά. Σαν να μην τα ξέρω, να μην τα έχω μάθει απ’ έξω όλα αυτά τα χρόνια.
Το προνόμιο, βέβαια, να πηγαίνω για τα ψώνια αυτά, το κρατάω πολύτιμο μόνο για τον εαυτό μου. Το μπλε το αλεύρι το μαλακό, τη ζάχαρη, τη φυτίνη, τα καρύδια, το μέλι…
Ο νοικοκύρης του σπιτιού τα ψωνίζει αυτά. Και μόνον αυτός. Όπως και όλα τα υπόλοιπα χρειώδη: Τη γαλοπούλα, τα κάστανα, τον κιμά με τα κουκουνάρια και τα μπαχάρια για τη γέμιση. Και βέβαια το χοιρινό για τον καβουρμά. Κι οπωσδήποτε το σουτζούκι, τον παστουρμά και την πηχτή. Αλλιώς δεν στρώνεται χριστουγεννιάτικο τραπέζι για εμάς τους μικρασιάτες.
Έχω τις προτιμήσεις μου κατασταλαγμένες εδώ και χρόνια, εκεί στα παστουρματζίδικα της Ευριπίδου. Παστουρμά από λαιμό που φτιάχνει ο Αραπιάν, τον οποίον και τυγχάνει να αναγνωρίζω έκπαλαι σαν μπουγιούκ μπιρ παστουρματζή. Καλό και το σουτζούκι του μα εκείνο που δεν παίζεται είναι το Άδανα-μπαρούτ του, σωστό μπαρούτι, που το σερβίρω με γιαούρτι, ψιλοκομμένη ντομάτα και μαϊντανό για να μαλακώνει την κάψα.
Αυτά για αρχή. Για τις προμήθειες σε υγρό πυρ θα τα πούμε σύντομα. Είπαμε: έρχονται Χριστούγεννα.
Διαβαστε ακομα: