Χάνουμε. Όταν φεύγουν άτομα που κάτι έχουν να πουν, στο ταμείο είμαστε μείον. Θα ρωτήσει κανείς, και πόσοι κάνουν ταμείο; Ένας είναι ο Παπαγιώργης, και σ' αυτό συμφωνούν όσοι τον διαβάζανε. Έπαιρναν ό,τι έπαιρναν από το γραφτό του. Ξέρεις, στο καλό γραφτό, στο καρπερό, έτσι το χαρακτηρίζει ο αναγνώστης, ο συγγραφέας λέει αυτά που λέει, αλλά ο αναγνώστης βρίσκει στις αράδες, και πίσω απ' αυτές και πράγματα άγραφα από τον γραφιά.
Άσε την ανοησία, συχαίνομαι και να την ακούω, το ''ουδείς αναντικατάστατος''.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο να γεννηθεί και να πεθάνει παραμονές της εθνικής γιορτής, της 25ης Μαρτίου, ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης. Μάθαμε στο σχολείο για τους καλούς Έλληνες που ξεσηκώθηκαν στους κακούς Τούρκους. Την Ιστορία όπως την έχουν σιδερώσει οι πανεπιστημιακοί, με τρόπο ας το πούμε “συντηρητικό”, σαν όλες σχεδόν τις ''εθνικές'' Ιστορίες. Από πατριωτισμό, να φάν' και οι κότες..
Υπάρχουν κι άλλες φωνές, κι άλλες σκέψεις, κι άλλες ερμηνείες για το μέγα γεγονός της Επανάστασης του 1821, πέραν και έξω από την “ακαδημαϊκή” ιστοριογραφία. Ένας απ' αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, γνωστός με το όνομα Κωστής Παπαγιώργης. Χώθηκε στα παρασκήνια της λαμογιάς και των προσωπικών ανταγωνισμών των ενδόξων ηρώων του αγώνα. Έγραψε τρία βιβλία για το 21.
Σεμνός άνθρωπος, αφιρμάριστος, όχι της κατηγορίας μαϊντανού στα παράθυρα. Στα 68 του χρόνια τον έφαγε ο καρκίνος, το 2014, σα σήμερα στις 21 Μαρτίου. Ίδια ημερομηνία, το 1947,είχε γεννηθεί. Γιος δημοδιδασκάλου από το Νεοχώρι Υπάτης. Σημαντικός. Ξεχωριστός, οπωσδήποτε. Προσωπική γραφή στις προσωπικές του στήλες σε εφημερίδες και περιοδικά γενικής εμβέλειας. Με το δικό του ύφος ακουμπούσε την καθημερινότητα. Πέρα από το στυλ, το κείμενο του ''έλεγε''. Ακριβώς ό,τι λείπει σήμερα.
Τι παίζει σήμερα; Κάποιοι γράφουν αράδες αδιάβαστες. Αρούφηκτες. Γράφουν χωρίς να έχουν να πουν κάτι. Κάτι, ρε παιδί μου, να δικαιολογεί ο γραφιάς το μεροκάματο του, και όποιος αναγνώστης χάνει την ώρα του μαζί του
Διαβαστε ακομα:
