ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ,Ο ΠΑΓΚΑΝΙΝΙ;

Κάποια εποχή στην Αμερική μπασκετμπωλίστες σχίζανε τη σάρκα ανάμεσα στα δάκτυλα του δεξιού χεριού τους, να έχει έτσι μεγαλύτερο “άνοιγμα” η παλάμη τους, αν είναι δυνατόν να γραπώνουν τη μπάλα. Ο Νίκολο διέθετε ή απέκτησε με τα χρόνια απίστευτα ευκίνητο χέρι και είχε άνοιγμα δακτύλων, που το βοηθούσε στο παίξιμο του βιολιού. Δεν υπάρχει δεύτερος. Θεωρείται ο αξεπέραστος, έκανε μαγικά πράγματα με το δοξάρι και με τα δάκτυλα του στις χορδές.

Άνθρωποι που τον άκουγαν να παίζει στις περιοδείες του, πάθαιναν. Βάζανε τα κλάματα, λιποθυμούσαν, παραληρούσαν. Οι τρίλιες, οι αλλαγές ρυθμού, τα κοψίματά του, το παίξιμό του τρέλαινε κόσμο. Να το πω με την ευκαιρία...

...Παίζαμε στη γειτονιά, πιτσιρικάδες, μαθητές του δημοτικού, κι αν κάποιο κωλόπαιδο ήθελε να παραστήσει τον καλλιτέχνη, τον βιρτουόζο με την μπάλα, του λέγαμε “Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε, ο Παγκανίνι είσαι;”.

Ένα κάρο βρώμες είχαν κυκλοφορήσει. Ότι ο Νίκολο Παγκανίνι τα 'χε βρει με τον Διάολο. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση! Αδύνατον ο Θεός να του είχε χαρίσει τέτοια δεξιοτεχνία, σίγουρα είχε πουλήσει τη ψυχή του. Τέτοιες δεισιδαιμονίες. Γεννήθηκε Οκτώβριο του 1782 και πέθανε το 1840, σα σήμερα 27 Μαίου.

Από οικογένεια με έξι παιδιά ο Νίκολο ξεκίνησε από το μαντολίνο. Οι δάσκαλοί τα ΄χαν χαμένα με τον πιτσιρικά που μελετούσε 15 ώρες την ημέρα. Εκείνοι μάθαιναν απ' αυτόν, όχι ο μαθητής από τους δασκάλους. Ταλέντο το παιδί, από τα 8 άρχισε να συνθέτει.